Blogposts

“Die gasten hebben gevoel voor sport”, dacht een trainster van Atletiekvereniging Pallas ’67 in 1997. Daarom vroeg zij Arjen en zijn vrouw of ze ook trainer wilden worden. Arjen: “Je zoekt een sport voor je kinderen en zo zijn we er in gerold. We waren altijd bezig met sport. Ons hele leven al, maar niet atletiek. Toen we gevraagd werden, vroegen we ons af of we een training konden geven zonder atletiekachtergrond. Dat kan dus, door een cursus te doen.” Arjen is ook wedstrijdsecretaris én na al die jaren nog steeds een bevlogen trainer. Als hij er over vertelt, heb je gelijk zin om in de startblokken te gaan staan. Arjen vertelt vol vuur over zijn ervaringen als trainer. “Een jeugdatleet die wat houterig overkomt en die je toch vooruit ziet gaan. Een andere atleet met weinig zelfvertrouwen, die door aanmoediging en complimenten inziet dat doorzetten toch zijn vruchten afwerpt. Je ziet ze glunderen. Een jongen die met de nightrun 18 minuten over 5 km doet. En ik kan je verzekeren dat is best hard. Hij bewoog niet makkelijk en krijgt dat dan toch voor elkaar en dat geeft mij heel veel voldoening.” De wedstrijddagen en de evenementen zijn een sociaal gebeuren met na afloop een hapje en een drankje voor de vrijwilligers. Iedereen is vol enthousiasme en waardering. Bij Pallas ’67 kun je hardlopen, verspringen, hinkstapspringen, hoogspringen, polsstokhoogspringen, speerwerpen, discuswerpen, kogel slingeren en -stoten, hardlopen van 100 meter tot een marathon en langer. Arjen: “Vrijwilligers zijn van harte welkom. Trainers moeten gevoel voor bewegen hebben en de junioren kunnen uitdagen tot prestaties. Ook zorgen zij dat de trainingen leuk zijn zodat de pupillen blijven komen.” Tijdens de wedstrijden zijn er vrijwilligers nodig voor allerlei hand- en spandiensten. Denk hierbij aan het aanharken van de verspringbakken en het registreren van de metingen. Teveel om allemaal op te noemen. Tijdens de trainingsavonden op dinsdag en donderdag en tijdens wedstrijden, is de bar open. Hiervoor zoekt Pallas ´67 ook vrijwilligers. Voor elk wat wils dus. Vrijwilliger worden bij Pallas’67? Ga dan meteen naar de vacature: www.vcwageningen.nl .

Humanitas heeft de keuzemogelijkheden voor mensen in Wageningen die zich alleen voelen uitgebreid. Rien van Doorn en Judith Lussing, bestuursleden van Humanitas Nederrijn lichten dat toe. Verder leggen zij uit wat Humanitas doet en hoe zij als bestuur daaraan bijdragen. Humanitas is een landelijke vereniging. De vrijwilligers van deze vereniging zetten zich in op de thema’s: eenzaamheid, thuisadministratie of langdurige financiële ondersteuning , jeugd en gezin of opvoedingsondersteuning. Judith: “Onze regionale afdeling Nederrijn is actief in de gemeenten Ede, Rhenen, Veenendaal en Wageningen. Als iemand op een van de genoemde thema’s iets in zijn of haar situatie wil veranderen, dan kan die aankloppen bij Humanitas. De mensen weten ons te vinden.” De toegang is laagdrempelig en Humanitas werkt samen met lokale instanties. Rien: “In Wageningen zijn we onderdeel van ‘Welsaam’, partner van de gemeente voor alle welzijnszaken. We zijn dus niet in elke gemeente op dezelfde manier actief. In Wageningen hebben we een eigen locatie. Voor de Inloop Geldzaken zijn we te vinden op het Startpunt. We zoeken de samenwerking met andere partijen als dat vanuit de hulpvrager wenselijk is.” Humanitas heeft al langere tijd de projecten Tandem en Contact Houden voor mensen die zich alleen voelen. Om deze groep nog beter te kunnen bedienen is onlangs het aanbod aangepast. Onder de vlag van ‘Humanitas Ontmoet’ is er nu één programma voor verbinding en vriendschap. Nieuw onderdeel is de Vriendenbank waar mensen voor het aangaan van vriendschappen terecht kunnen. Op basis van leeftijd, interesse en gestemdheid worden mensen gekoppeld. Op de vraag naar wat het bestuur doet, vertellen Rien en Judith enthousiast over hun werk: “Je zou kunnen denken aan bureauwerk maar dat is het juist niet. Wij nemen ook als vrijwilliger deel aan lokale samenwerkingsverbanden, overleggen met de gemeente, met de eigen coördinatoren en zoeken naar manieren om de dienstverlening beter en effectiever te maken. Bij iedere gemeente gaat dat op een eigen manier. Omdat er dit jaar vacatures vacant komen, kunnen we versterking van het bestuur heel goed gebruiken.” Meer informatie is te vinden op www.vcwageningen.nl

De vlotste weg naar vriendschap Beter een goede buur dan een verre vriend. “Toen ik vanuit Utrecht naar Wageningen verhuisde kende ik hier niemand. Ik zocht een manier om in contact te komen met stadsgenoten. Ik dacht ik ga desnoods bij een naaiclubje”, vertelt Heleen lachend, die duidelijk niet echt een naaiprinses is. Zover is het nooit gekomen. Alsof het zo had moeten zijn las Heleen op een dag een advertentie in de krant waarin de bewonersvereniging NoordWest vrijwilligers zocht. “Ik reageerde snel en kon gelijk aan de slag. Voor ik het wist zat ik in het bestuur en nu zijn we 20 jaar verder en heb ik veel vrienden gemaakt.” Het Hooilandplein, de parel in de wijk NoordWest, is op verschillende momenten in het jaar het middelpunt van festiviteiten, die de bewonersvereniging NoordWest organiseert. De vereniging bestaat ruim 36 jaar. Heleen vertelt er met veel passie over. “In september vindt de Dag van het Hooilandplein plaats. Dan wordt het plein omgetoverd tot een speelparadijs voor buurtbewoners van jong tot oud. Speeltoestellen, bootjes in de vijver, clowns, schminken, breakdancing, muziek, zang en een heuse theatervoorstelling in de avond. Koningsdag in april is ook een belangrijk hoogtepunt met veel activiteiten. En in December, een week voor kerst, wordt altijd weer uitgekeken naar het plaatsen van de kerstboom op het plein. Dat is een mooie ceremonie, die ons gelijk in kerstsfeer brengt.” Naast deze evenementen zijn er ook de wekelijkse of maandelijkse activiteiten. Heleen: “De vereniging organiseert buurtmaaltijden, de mogelijkheid om je huishoudelijke apparaten en kleding te laten repareren, en we hebben 4 minibiebs”. De festiviteiten en activiteiten brengen veel voorbereidende werkzaamheden met zich mee. Heleen brengt heel wat uurtjes door met de andere vrijwilligers om dit mogelijk te maken. Op de dagen zelf zijn veel helpende handen nodig. De vrijwilligers bezorgen de buurtbewoners onvergetelijke dagen. Jong en oud kijkt er altijd met veel plezier op terug. Extra vrijwilligers zijn zeer welkom. Het bestuur is ook op zoek naar nieuwe bestuursleden met verfrissende en nieuwe ideeën. Zin om te helpen? Je bent welkom voor een vrijblijvend gesprek. Kijk voor meer informatie op www.vcwageningen.nl .

Mevrouw De Vriese had hulp nodig bij het doen van de boodschappen. Dit werd af en toe gedaan door de huishoudelijke hulp in haar eigen tijd, maar dat kon niet zo doorgaan. Zij nam contact op met het Vrijwilligers Centrum Wageningen (VCW) en al snel was er een oplossing. Vrijwilliger Jantine komt iedere week met veel plezier langs. Jantine: “Eerst nemen we het boodschappenbriefje door en kijken wat er nodig is. En natuurlijk kijken we naar het budget. Dan ga ik op pad. En als ik de boodschappen kom brengen, maken we nog een praatje.” Mevrouw de Vriese vertelt: “Ik vind het heel fijn dat de boodschappen voor mij gedaan worden, want zelf kan ik het niet meer. En we kletsen wel eens wat. Eigenlijk veel te veel. Maar dat vind ik gezellig.” De boodschappenhulp via het Vrijwilligers Centrum is een uitkomst voor mensen die geen eigen netwerk hebben waarop ze terug kunnen vallen. Of als online boodschappen bestellen niet mogelijk is. Een vrijwilliger kan u helpen met het maken van een lijstje tot het doen van de boodschappen. En vaak wordt er nog wel even tijd gemaakt voor een gezellig praatje. Heeft u een hulpvraag waar u zelf niet uitkomt? Of kent u iemand die wel wat hulp kan gebruiken? U bent van harte welkom om een kop koffie of thee te drinken en uw vraag te bespreken. De vrijwilligers nemen tijd voor u. Samen zoeken zij met u naar de best passende oplossing. Het VCW werkt samen met verschillende lokale organisaties en vrijwilligers die u kunnen helpen. We zijn open op maandag en woensdag van 9.30 tot 11.30 uur en op dinsdag en donderdag van 14.00 tot 16.00 uur. U vindt het Vrijwilligers Centrum Wageningen aan de Stationsstraat 24 (naast de BBLTHK). Of bel naar 0317 – 413 088 of mail uw vraag naar [email protected] .

Hier is een plek waar je je welkom voelt. Even de ingang passeren en dan kom je in een grote, gezellig ingerichte ruimte. Iedereen in Wageningen kent het inmiddels: Inloopcentrum Markt 17 in het centrum van Wageningen. Dieuwertje Bakker is er ruim een half jaar vrijwillig gastvrouw en vertelt haar verhaal. “Het gaat erom dat bezoekers zich hier thuis voelen. Hun verhaal kwijt kunnen. Vaak met een kopje koffie of thee, gewoon langskomen of met andere bezoekers een maaltijd gebruiken. Voor mij is het belangrijk dat ik me openstel voor iedere bezoeker. Ik maak een praatje en vertel iets over de mogelijkheden hier in Markt 17. Soms vraag ik of ik op een andere manier iets voor ze kan betekenen. Door de uiteenlopende contacten moet je heel flexibel zijn en loskomen van je eigen leefwereld. Dat maakt het voor mij belangrijk om dit werk te doen. Het spoort ook met mijn eigen waarden én met de oorsprong van het inloopcentrum. Het Inloopcentrum is opgericht door de Wageningse kerken met het doel om ‘present’ te zijn in de samenleving door handen en voeten te geven aan het geloof. Het principe van ‘er zijn voor de ander’ wordt concreet in praktijk gebracht.” Even wat praktische dingen: “Het inloopcentrum is open op dinsdag, woensdag, vrijdag van 15:00 uur tot 21:00 uur en op zondag van 15:00 uur tot 18:00 uur. Op de drie doordeweekse dagen is er een gezamenlijke maaltijd waarop je kunt intekenen. Er is vooral behoefte aan uitbreiding van de groep vrijwillige gastvrouwen/gastheren. Je bent dan drie uur per één of twee weken met een collega actief in het inloopcentrum. De vrijwilligers van de zondag werken één keer per maand.” Hoe Dieuwertje de invulling van haar rol beschrijft, klinkt als een ontdekkingsreis: ”Je weet niet wat je tijdens je dienst tegenkomt. De bezoekers hebben allemaal een heel eigen verhaal en persoonlijkheid. Zij komen hier om verbinding te ervaren. Dan is het maken van een praatje altijd goed. Je bent er voor hen en je neemt de tijd. Het écht naar mensen luisteren is een hele kunst en tegelijk van enorme waarde”. Kijk voor meer informatie op de pagina van Markt17: www.vcwageningen.nl

Wist u dat er in Wageningen maandelijks optredens van beloftevolle muziekartiesten worden gehouden? En dat die toegankelijk zijn voor iedereen? Popcultuur Wageningen is de organiserende partij. Voorzitter Myrthe van Dok en andere vrijwilligers vertellen samen over hoe zij dat doen. “Wat wij vooral doen is het organiseren van evenementen en optredens. Eigenlijk doen we heel veel. We leggen en onderhouden contact met singer-songwriters, muziekmakers, bandjes of individuen die willen optreden. Wij nodigen hen uit. Financieel hebben we niet heel veel te bieden, maar geven hen wel een podium en enthousiast publiek.” Er zijn twee soorten evenementen. Het eerste heet ‘Quiet is the New Loud’. Het is, zoals de naam al aangeeft, overwegend rustige muziek. Al sinds 2011 wordt dit in praktijk gebracht in de maandelijks georganiseerde optredens in de bblthk. Het is laagdrempelig en iets wat je een keer moet meemaken. Het tweede evenement heet ‘InDiePub’. Daar gaat het om luidere muziek zoals van rockbandjes en popgroepen. De optredens vinden plaats in cafés en kroegen in Wageningen en worden voorbereid in overleg met de kroegeigenaars. “Ook daar zoeken en contracteren we de artiesten. We doen de aankondigingen en we ondersteunen op de avonden tijdens het optreden. Verder zijn we jaarlijks van de partij tijdens de festiviteiten op 5 mei. En helpen we bij de coördinatie van Popronde dat in de herfst een aantal steden aandoet.“ Popcultuur Wageningen wordt gesteund door de gemeente Wageningen. Het mooie en unieke bij Popcultuur Wageningen is het samen iets organiseren en de liefde voor de muziek. Dat voel je en proef je als je de vrijwilligers bezig ziet en hoort spreken over hun activiteiten. Hoe leuk is het om je passie voor muziek te combineren met contacten met artiesten en ervoor te zorgen dat anderen ook van die muziek genieten. Uitbreiding van de vrijwilligersgroep is zeer welkom. Heb je enkele uren per week beschikbaar en spreekt het werk je aan? Reageer dan op deze vacature: www.vcwageningen.nl

Jan Hofman en Eke Kuiper zijn vrijwilligers van Stichting Welkom in Wageningen. Jan geeft al ruim 7 jaar samen met een team van vrijwilligers Nederlandse les aan vluchtelingen op AZC de Bosrand. In Wageningen kunnen asielzoekers direct beginnen met taallessen en hoeven niet te wachten tot ze een verblijfsvergunning hebben. Hoe eerder hoe beter. De nadruk in de lessen ligt op het verstaan en de spreekvaardigheid zoals in dagelijkse situaties, en geleidelijk ook lezen en meer grammatica. Eke gaf vorig jaar les aan vluchtelingen op de asielboot, een noodopvanglocatie, die inmiddels is opgeheven. Beiden zijn opvanglocaties van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA). "Ik vind het een bijzondere doelgroep, waar ik graag iets voor doe", zegt Eke. Jan is gepensioneerd tropenarts en heeft veel ervaring met lesgeven. Eke heeft geen achtergrond in onderwijs. Al doende heeft zij geleerd hoe zij het beste les kan geven. Eke: "We oefenen vooral veel met klanken, woorden en zinnen. We gebruiken een lesboekje en praatplaten én we improviseren. Elke week is het weer een verrassing wat voor groep je krijgt.” Ze zijn super leergierig en dankbaar. Op de Bosrandweg geven vrijwilligers twee keer per week anderhalf uur les. De lessen zijn open voor alle geïnteresseerde vluchtelingen. Ze worden verdeeld in groepjes naar niveau: beginners, gemiddelden en meer gevorderden. Jan vindt het werk niet alleen zinvol, maar ook leuk en uitdagend. Jan: "Beheersing van de taal is ontzettend belangrijk voor vluchtelingen om zichzelf beter te kunnen redden en succesvol te integreren in de maatschappij. Het helpt ze om zich meer thuis te voelen, iets te gaan doen zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk, een opleiding en later een baan. De lessen vinden plaats in een ontspannen sfeer, er is koffie en thee, en ze geven wat afleiding van het lange wachten en de onzekerheid, die veel stress veroorzaakt." Welkom in Wageningen zoekt nog meer vrijwilligers voor de lessen op de Bosrand. Jan: "Het kost niet veel tijd, maar het is wel heel leuk en gezellig en je leert zelf ook meer over andere culturen." Wil je ook meehelpen? Ga dan meteen naar de vacature.

“Het is geen aangeharkt park. De natuur kan er haar gang gaan en er is een blotenvoetenpad.” Aan het woord is Peter. Hij is net als Kees vrijwilliger bij Arboretum Oostereng gelegen aan de Keijenbergseweg in Wageningen. In dit paradijselijke arboretum van 11 hectare groot werken Peter en Kees samen met meer dan 30 andere vrijwilligers aan de instandhouding ervan. Kees helpt al dertien jaar mee in het park, Peter sinds 2019. “Ik ontdekte het arboretum tijdens een excursie georganiseerd door een docent van de WUR. Ik zag de bloemenblokken, het slingerde bomenpad en was direct verkocht.” Kees vult aan: “Het is een prachtig park. Je vindt er ongeveer 600 verschillende struiken en boomsoorten, sommige exemplaren zijn ruim 100 jaar oud. Het bomenpad voert je over een route van 1,4 kilometer langs oude bomen, kleine weitjes en een vlindertuin. Voor de kinderen behoren het ´blotevoetenpad´ en de reuzenxylofoon tot de hoogtepunten. Je plant een boompje en de gedachte dat mijn kleinkinderen en hun tijdgenoten over 60 jaar genieten van een mooie grote boom, dat doet me wel wat” zegt Kees. Voor Peter is het observeren van alles wat groeit en bloeit wat hem boeit. Biodiversiteit op de vierkante centimeter. “Elke week is het weer anders. Ik volg de minuscule groei en ontwikkeling, de stadia van het leven van de insecten.” Kees: “We zien met eigen ogen wat de seizoenen doen. We maken het park aantrekkelijk voor vlinders en bijen.” De excursies, de gezelligheid, het onderlinge vertrouwen in de groep motiveert ze. Ze vertellen over die keer dat een vrijwilliger ineens onwel werd en op de grond lag. Tot de ambulance kwam heeft de groep om haar heen gestaan. Hierdoor voelde zij zich beschermd en veilig. Wat haar is bijgebleven is dat gevoel van alles komt goed. De werkzaamheden zijn divers en er is voor iedereen wel een karweitje te bedenken: aanleg en onderhoud van de paden, nieuwe aanplant van bijzondere bomen, vermeerderen van soorten, weghalen van ongewenste begroeiing, verzorgen van de naamgeving en groepen rondleiden. Er is genoeg te doen en te beleven en helpende handen zijn altijd welkom. Ook vrijwilliger worden bij arboretum De Oostereng? Ga dan meteen naar www.vcwageningen.nl .

Het komt regelmatig voor: niet weten hoe je er financieel voor staat. Financiën en geldzaken zijn soms ingewikkeld, en onbekend maakt onzeker. Marta Dozy is vrijwilliger bij Humanitas Thuisadministratie en spreekt uit ervaring. Marta: “Als mensen langere tijd geen overzicht hebben over hun financiën, tast dat hun zelfvertrouwen aan. Als je dan uitzoekt hoe het er feitelijk uitziet dan zijn ze opgelucht en dankbaar. Het leven ziet er weer anders en vaak vrolijker uit’. Inwoners vinden de weg naar ondersteuning op verschillende manieren. Allereerst kunnen ze terecht op het inloopspreekuur bij het Startpunt aan de Rooseveltweg. Vaak komen mensen op verwijzing van andere partijen zoals Solidez, thuiszorg en gemeente. Marta: “In Wageningen werken we als netwerk samen en helpen we elkaar om mensen de juiste ondersteuning te bieden. Rechtstreeks contact met ons opnemen, is natuurlijk ook mogelijk. Ik ga op bezoek zodra ik van mijn coördinator een naam en een adres doorkrijg. Het eerste doel is dan een overzicht maken met alle financiële verplichtingen en maandelijkse inkomsten en uitgaven. Daarvoor heb Ik gegevens nodig van de belastingdienst, uitkeringsinstanties, banken en andere partijen. Ik moet een compleet beeld krijgen. Zo nodig maak ik ongeopende post open. Het overzicht geeft duidelijkheid. Dan weet je immers waar je aan toe bent en wat je bestedingsruimte is. Voor mij is het ook een belangrijk moment.” Marta vertelt over dingen die ze regelmatig tegenkomt. “Als mensen echt schulden hebben en die niet binnen een redelijke termijn zijn af te betalen dan is er de schuldhulpverlening. Via de gemeente wordt er een regeling met betrokken partijen getroffen. Dat traject duurt maximaal anderhalf jaar. Daarna komt Thuisadministratie mogelijk in beeld. Wij geven ook tips over hoe zuinig te leven: we wijzen dan op instanties als het NIBUD, de Voedselbank, de Speelgoedbank en de hulpfondsen die wij kennen. Zelf vind ik het een fijne vorm van vrijwilligerswerk. Het is concreet. Je hebt direct en heel gericht contact met de hulpvrager en alles gebeurt in een afgebakend traject. Versterking van ons team is zeer welkom.“ Ook vrijwilliger worden? Ga naar www.vcwageningen.nl

“Je maakt de mensen gelukkig door te zorgen dat zij hun geliefde dier te eten kunnen blijven geven. Soms zit het leven even niet mee en dan zijn wij er om te zorgen dat je huisdier niet naar het asiel hoeft.” Sylvia Keuken legt uit waarom zij acht jaar geleden vanuit haar woning startte met de Dierenvoedselbank. Sylvia runt samen met het stichtingsbestuur en fantastische vrijwilligers de Stichting Dierenvoedselbank Vallei en Veluwe. Zij is een bevlogen coördinator en haar liefde voor mens en dier is de motor die haar draaiende houdt. “Ik zag de nood van mensen om mij heen. Het gezelschap van een dier kan de eenzaamheid doorbreken. Hoe erg is het dan als je niet genoeg geld hebt om eten te kopen voor je geliefde dier.” Met veel doorzetting en passie is het Sylvia gelukt. Nu kunnen 150 diereneigenaren in Wageningen en omgeving eens in de twee weken voedsel ophalen voor hun geliefde huisdier. Bij de dierenvoedselbank denk je al gauw aan een kat of een hond, maar ook de eigenaren van kippen, hamsters, konijnen en reptielen worden geholpen. Daarnaast heeft een bezoek aan de dierenvoedselbank volgens Sylvia ook een sociale functie. “De mensen vinden hier een luisterend oor en kunnen hun verhaal kwijt. Bij het overlijden van een huisdier staan wij de mensen bij. In ruil daarvoor krijgen we vaak de spullen van het overleden dier. Bijvoorbeeld een kattenklimpaal of een hondenmand. Deze vinden weer gretig aftrek bij andere klanten.” Niet iedereen kan bij de dierenvoedselbank aankloppen. Enkel mensen die kunnen aantonen dat zij om wat voor reden dan ook niet meer zelf voedsel voor hun huisdieren kunnen betalen worden geholpen. Sylvia hoopt dat mensen die net als zij van mensen en dieren houden hun hart zullen volgen en de voedselbank willen steunen. Dat kan zowel financieel of door een handje te helpen bij de vele werkzaamheden die nodig zijn om de dierenvoedselbank draaiende te houden. Sylvia hoopt dit werk nog lang te kunnen uitvoeren: “Ook al zou ik slecht ter been worden en langzamer, er is altijd wel een klusje dat ik zeker zou kunnen uitvoeren.” Zin om vrijwilliger bij de Dierenvoedselbank te worden? Ga dan meteen naar hun vacatures www.vcwageningen.nl

"Hier geen maskers en doen alsof. Dat maakt de contacten zo waardevol”, vertelt Lot. Zij is sinds vorig jaar vrijwilliger bij dagbesteding Eigenhandig van Zideris voor mensen met een verstandelijke beperking. Gezelligheid, creativiteit en vlijt gaan hand in hand. Na haar verhuizing uit de Randstad was Lot op zoek naar nieuwe contacten. Zij wilde zich nuttig voelen en houdt ervan kunstzinnig bezig te zijn. Vandaar haar keuze om bij Zideris vrijwilliger te worden. “Ik vind knutselen erg leuk. Alleen zou ik daar niet snel toe overgaan, maar in groepsverband dus wel. Het is voor mij ook een soort dagbesteding”, grapt Lot. “Ik ben er uit en heb leuke contacten met andere mensen en ben kunstzinnig bezig, dat doe ik graag, maar niet alleen dus. Tijdens het werken wordt er gezellig gekletst en leer je elkaar beter kennen." Op de dagbesteding maken ze van alles. Ze beschilderen en glazuren potjes en zetten insectenhotels in elkaar. Alles in opdracht van de winkel Kadolokaal. In deze winkel in de Hoogstraat kun je deze artikelen kopen. Het is de leerwinkel van Pantarijn praktijkonderwijs en dagbestedingslocatie van Zideris. Het knutselen levert wat op en maakt dat de cliënten zich echt gewaardeerd voelen. Lot: “Sommige doen alles zelf maar sommige cliënten vinden het leuker om samen iets te maken en begeleiding te krijgen bij de moeilijkere onderdelen. Samen een puzzel leggen of tuinieren in de aangrenzende tuin is ook een activiteit, want niets moet. Spelletjes spelen is ook een geliefde bezigheid.” Kortom het is leuk en gezellig. Het is belangrijk dat je respect hebt voor de mensen zoals ze zijn. Je moet het voor iedereen leuk houden en de cliënten een beetje prikkelen om het beste uit henzelf te halen. Lot vindt het werk betekenisvol en heeft het gevoel dat het wat toevoegt aan het leven van de mensen. Het directe contact en de waardevolle relatie die je kunt opbouwen met de cliënten geeft veel voldoening. Geen enkele dag op de dagbesteding is hetzelfde. Wil je meehelpen? Ga dan meteen naar de website van het Vrijwilligers Centrum Wageningen: www.vcwageningen.nl .

Stel, je hebt niet lang meer te leven en hebt de wens om thuis te sterven. Dan volgt een intensief traject en kan de druk voor geliefde en andere relaties flink oplopen. Daarom is het goed te weten dat er ondersteuning in praktisch alle gemeenten in Nederland mogelijk is. Er is een landelijke koepel onder de naam VPTZ. Dat staat voor Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg. Deze week is het de landelijke week van de palliatieve zorg. Petra Sips is vrijwilliger in het VPTZ-team van Wageningen, Ede en Renkum. Petra vertelt over haar werk: “Ik kom bij de mensen thuis ter ondersteuning. Mijn aandacht en aanwezigheid zijn het belangrijkste. Onze steun is een aanvulling op de professionele hulpverlening. Ik hoef geen beslissingen te nemen en heb geen vooraf afgesproken taak. Ik doe waarvan ik denk dat het rust brengt. Het is heel wat als mensen je in die situatie toelaten terwijl emoties een belangrijke rol spelen. Het gaat om respect tonen en dingen doen die bijdragen aan een goede sfeer. Dan kan zijn: een gesprek voeren, koffie zetten, de partner de tijd geven even alleen te zijn of ergens naar toe te gaan.” Hoe spreek je je aanwezigheid af en hoe bewaak je de eigen grenzen? Petra: “Voor een deel spreek je dat af met de mensen, die je ondersteunt. En verder is vooraf bekend wat mijn mogelijkheden zijn, op welke dagen ik beschikbaar ben bijvoorbeeld. Uiteindelijk is het de coördinator die de koppeling maakt op basis van deze informatie en die van de hulpvrager.” Wat wil je verder nog kwijt? Petra: “Wat we meekrijgen als vrijwilliger is het cursusaanbod van de landelijke koepel. Verder zijn enkele keren per jaar collectieve bijeenkomsten met alle vrijwilligers, die heel nuttig en gezellig zijn. Misschien ook goed te zeggen dat wij naast het hospice een vergelijkbare rol vervullen. Elke thuissituatie is natuurlijk anders, dus spelen wij telkens weer in op wat we tegenkomen. Ik doe dit uitdagende werk met veel plezier. Het is heel bijzonder om mensen nabij te kunnen zijn in zo’n intense periode van hun leven.” Meer weten? Ga naar www.vcwageningen.nl

Het klinkt vreemd, ‘huismeester voor vluchtelingen’, want vluchtelingen hebben doorgaans geen huis. Toch is er een kleine groep vluchtelingen, die woont in huizen onder beheer van de Stichting Vluchteling onder Dak (VOD). Arie Cuppen is vrijwilliger en werkt er als huismeester. Hij vertelt hoe het gaat. Arie: “Vluchtelingen kloppen aan bij de VOD als zij dakloos zijn of dat dreigen te worden. Meestal zijn het mensen van wie het asielverzoek is afgewezen. De steun van de overheid houdt op en er dreigt een situatie te ontstaan dat mensen op straat komen te staan. Wij starten dan een procedure waarna onderdak wordt verleend.” VOD beheert vier huizen waar vluchtelingen, alleenstaanden of gezinnen, kunnen verblijven. Arie vertelt wat hem dan te doen staat: “Als er een verzoek is, kijk ik naar de beschikbare ruimte: waar kan er iemand bij. Levert het bij elkaar plaatsen geen problemen op. Met anderen zorg ik voor de intake en leg de regels uit. Ik ben beschikbaar voor vragen en los problemen op bijvoorbeeld als er iets kapot is. Ze kunnen me altijd bellen. Ik houd ook in de gaten of de woning er netjes uit blijft zien.” Arie is één van de vrijwilligers van VOD. VOD doet meer dan huisvesting. Er zijn vrijwilligers, buddy’s die de vluchtelingen op weg helpen als het gaat om onderwijs, zorg, taal en de invulling van hun dag. Mensen wonen vaak langere tijd, maanden of soms jaren, in Nederland. En er is juridische ondersteuning. Ook sociale ondersteuning is belangrijk. Zo worden er maaltijden georganiseerd. VOD staat niet alleen voor hun belangrijke maatschappelijke taak. Er is samenwerking met andere organisaties zoals de Voedselbank, Emmaus, Thuis en natuurlijk met instanties zoals de gemeente. Twee van de vier huizen worden gehuurd van de Woningstichting. Arie is al een aantal jaren actief voor VOD. Arie: “Wat het werk zo leuk maakt is het improviseren en klaar staan voor een groep mensen die het bepaald niet gemakkelijk hebben. Als je voor hen iets kan betekenen geeft dat echt voldoening.” Geïnteresseerd om ook vrijwilliger te worden? Neem dan contact op met het Vrijwilligers Centrum Wageningen www.vcwageningen.nl .

De meeste mensen weten wel wat een hospice is. Als je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt en als je thuis niet kunt of wilt sterven, kun je op verwijzing van de huisarts terecht in het hospice. Dat is mooi, maar is het ook een plek om vrijwilligerswerk te doen? Pirette Meijer en Chantal de Haas zijn vrijwilliger in het Wageningse hospice, dat midden in een woonwijk ligt. Pirette en Chantal: “Het hospice heeft vier bedden. We noemen de bewoners gasten. Verpleegkundigen verzorgen hen met ondersteuning van zorgvrijwilligers. De medische zorg is in handen van de huisarts. De gastenkamers hebben openslaande deuren naar een mooie tuin die wordt verzorgt door tuin vrijwilligers. In het hele huis staan bloemen opgemaakt door b loemvrijwilligers. Kookvrijwilligers maken lekkere maaltijden klaar. Tenslotte zijn er vrijwilligers voor de technische en de administratieve ondersteuning. Je kunt gerust zeggen dat het hospice niet zou bestaan zonder de inzet van de circa 65 vrijwilligers.” Wat maakt het werk zo bijzonder? Pirette en Chantal: “Het is de sfeer, die helemaal past bij het gemeenschappelijke doel om het de vier gasten zo comfortabel mogelijk te maken. Een paar voorbeelden: de kookvrijwilliger bedenkt een menu én gaat de gasten langs om te vragen of het oké is of dat er iets aangepast moet worden. Familie of vrienden kunnen blijven eten of slapen. Speciale wensen van gasten zijn welkom zoals een harinkje eten of indien dat nog kan een wandeling of soms zelf nog een terras bezoeken. Het zijn vaak de kleine dingen die het verschil maken: de vogels in de tuin, de zon die schijnt of bepaalde muziek luisteren. Je ziet wat het met de gasten doet. Daar leveren wij ondersteunend een bijdrage aan en dat geeft voldoening.” De vrijwilligersdiensten zijn verdeeld in schiften van vier uur. Je werkt nooit alleen, want er is altijd een verpleegkundige aanwezig. De vrijwilligers doen praktische taken, maar belangrijk is dat je in staat bent om te ondersteunen in begeleiding van gasten en hun naasten. Er zijn altijd vrijwilligers nodig. Zin om te helpen? Je bent welkom voor een vrijblijvend gesprek. Kijk voor meer informatie op www.vcwageningen.nl

Ingrid vertelt over haar vrijwilligerswerk bij de Speelgoedbank Wageningen.

“Een stralende lach van een deelnemer en de onderlinge grapjes geven zoveel geluk en voldoening”, vertelt Micky. Hij is net als Ans zwemvrijwilliger bij sportvereniging WAAG. Dit is een vereniging voor sport en recreatie voor mensen met een beperking die in Wageningen en omgeving wonen. Op dinsdagavond, woensdagavond en zaterdagochtend zwemmen zij in Zwembad de Bongerd. Ans is een zeer ervaren zwembegeleider. Zij beleeft al meer dan 42 jaar ontzettend veel plezier als zwembegeleider. Tijdens haar werkende leven was Ans zweminstructrice en die ervaring komt haar goed van pas. Micky loopt sinds november 2015 mee. Hij kwam een keer langs bij Ans voor het maken van een foto. Hij proefde de sfeer en was gelijk verkocht. Micky: “Ik had zoiets van het is hier eigenlijk best ontspannen en een heel gezellig, dus dat wil ik ook wel doen. Ik heb mij toen kort daarop opgegeven.” Ans vertelt: ”De mogelijkheid om samen met een zwembegeleider te zwemmen geeft mensen met een beperking ontzettend veel plezier. In het water vallen alle drukpunten weg en kunnen de deelnemers vrij bewegen. Het is een hele fijne groep. Letterlijk en figuurlijk alsof je in een warm bad ondergedompeld wordt. Zwemmen bij sportvereniging WAAG voelt als een klein feestje in het water. Zelfs na zoveel jaar beleef ik nog elke woensdagavond veel plezier en voldoening aan het zwemmen met de deelnemers. Het heeft echt mijn leven verrijkt. Ik zie en hoor dat de deelnemers genieten in het water en compleet ontspannen. Hierdoor ontspan ik zelf ook helemaal en dat maakt mijn dag helemaal goed.” Het plezier in zwemmen geldt voor zowel de deelnemers, als de vrijwilligers. De zwembegeleiders en de deelnemers delen lief en leed en de groep is daardoor zeer hecht. De groepsleden houden rekening met elkaar en de sfeer is daardoor gemoedelijk en warm. Dat mocht Micky aan den lijve ondervinden toen hij na een korte onderbreking weer terug was op de woensdagavond. Hij werd door een deelnemer in de armen gesloten. Deze had hem enorm gemist. De zwemsessies duren 75 minuten en vinden plaats in een verwarmd bad van 32 graden en 1,40 meter diep. Als zwemvrijwilliger vraagt het wat meer tijd dan deze 75 minuten. Tijdens de sessies zijn er altijd twee vrijwilligers aanwezig, die het water ingaan, in geval van nood. Zij houden buiten het water toezicht op de hele groep. Dit om de veiligheid te garanderen van de deelnemers. Voor toezicht houden in het zwembad is het nodig dat je een EHBO-diploma hebt. Als zwembegeleider is dit niet nodig. Om zwembegeleider te worden van mensen met een beperking, is het belangrijk dat je gemotiveerd bent en het commitment wilt aangaan. Enthousiast zijn en het gezellig vinden om in een groep met mensen samen te zwemmen en te helpen en er een leuke activiteit van te maken. Zin om zwembegeleider te worden bij WAAG? Klik op de link hieronder.

Midden op de Wageningse Eng ligt Bloemrijk, een pluktuin en kwekerij van biologische bloemen. Het klinkt licht en zonnig. Maar is dat het ook? Emilie Timmermans is vrijwilliger bij Bloemrijk en zij vertelt er graag over. Emilie: “Jaren geleden kwam ik voor het eerst in de pluktuin. Ik wilde toen beginnen aan mijn opleiding tot bloembinder. Inmiddels ben ik behalve klant ook vrijwilliger. Meestal op de maandagochtend. Ik help met het maken van bloemwerken en werk in de tuin. De tuin ligt in een prachtig gebied. Daar geniet ik elke keer weer van. Het werk doet me echt goed en geeft me energie”. Veel mensen beseffen nauwelijks wat erbij komt kijken om een bosje biologische bloemen te telen. Het is niet zomaar een bosje. Het zijn biologische bloemen die zonder kunstmest en gifvrij buiten de kassen zijn gegroeid. Daarmee past het helemaal in de natuur. Vlinders, bijen en insecten worden zo juist aangetrokken. De bloemen zijn sterk en met zorg gekweekt. Ze worden geleverd aan winkels, instellingen en particulieren. Op bestelling of via abonnement. Het hoogtepunt van de oogst zijn natuurlijk de zomermaanden. Dat kan alleen als het hele jaar door planmatig de voorbereiding plaatsvindt: de grond bewerken, het spitten, het zaaien, het wieden en nog meer. Emilie laat de pluktuin zien vanaf de ingang aan de Geertjesweg. Vorig jaar is er een nieuw gebouw verrezen. Voor het gebouwtje in de zon zit een groepje vrijwilligers. Ze hebben koffiepauze en het ziet er gezellig uit. Emilie zegt: “We werken alleen of samen met twee of drie mensen. Het seizoen bepaalt grotendeels wat er gedaan moet worden. Het werk gaat dus het hele jaar door. Er wordt zeker rekening gehouden met wat je zelf wilt en kunt. Het snijden van de stelen voor het boeket is echt specialistisch werk. We zijn als vrijwilliger belangrijk voor het voortbestaan van de tuin en worden echt gewaardeerd. Dat merk je aan de hele benadering, het open staan voor ideeën en het gezamenlijke jaarlijkse vrijwilligersuitje.” Het werk is afwisselend met zowel lichtere als zwaardere werkzaamheden. Wil je ook meehelpen? Kijk voor meer informatie over het vrijwilligerswerk op https://www.vcwageningen.nl/o/Bloemrijk-kwekerij-pluktuin-en-zorgverlener/activiteiten/Medewerker-bloemenkwekerij/77315

Bij RTV Rijnstreek is er altijd wel iets te doen. “Of je nu interesse hebt in journalistiek, muziek, techniek, of gewoon gezelligheid, er altijd wel een plekje voor je bij RTV Rijnstreek. En iedereen werkt verschrikkelijk hard. Iedere programmamaker ziet zijn of haar programma als hun eigen kindje. En dat maakt het zo leuk”, zegt Simon Vink. Simon is de voorzitter van RTV Rijnstreek. RTV Rijnstreek is de lokale omroep die zich richt op de gemeente Wageningen. De omroep is gevestigd aan de Stationsstraat en bestaat uit een kleurrijke verzameling van vrijwilligers die zich inzetten voor lokale nieuws- en cultuuruitingen. Simon vertelt enthousiast over de omroep: “Zo'n lokale omroep is klein en moet klein blijven. Die moet dicht bij de mensen staan, aansluiten bij de cultuur van die gemeenschap, het dorp of de stad. Vijf jaar geleden ben ik na mijn pensioen in het bestuur gekomen. Na het vertrek van de vorige voorzitter Ton van Rhoon, heb ik het voorzitterschap overgenomen. Ton heeft ongelofelijk veel en goed werk gedaan om onze zendmachtinging te behouden. Nu is het plan om het stokje over te dragen. Ik vond het ontzettend leuk om drie jaar lang voorzitter te zijn van RTV Rijnstreek”. Volgens Simon is de lokale journalistiek van onschatbare waarde. Hij zegt: “Het is belangrijk dat mensen weten wat er speelt in hun eigen buurt en stad. Lokale media kunnen daar een belangrijke rol in spelen. Bij RTV Rijnstreek hebben we een divers en creatief team van vrijwilligers die zich inzetten voor het nieuws en de programmering. We werken samen met andere organisaties en verenigingen om de Wageningse gemeenschap te versterken.” Je krijgt de kans om in het bestuur een belangrijke rol te spelen in de ontwikkeling van de omroep en de lokale gemeenschap. Je werkt samen met een eigenzinnige en enthousiaste groep vrijwilligers die zich inzetten voor lokale nieuws- en cultuuruitingen. Momenteel is RTV Rijnstreek hard op zoek naar bestuursleden, onder andere een voorzitter. Heb jij een goed netwerk in de gemeente Wageningen? En een goed gevoel voor de lokale cultuur? Kijk dan voor meer informatie op www.vcwageningen.nl

Hulp kun je gewoon vragen. Bij het Vrijwilligers Centrum Wageningen kun je terecht als je zelf niemand in de buurt hebt om te helpen. Van praktische klus, vervoer van A naar B, tot samen iets leuks doen.

Soms is een steuntje nodig. “Eenzaamheid staat voor een groot probleem, maar het zijn vaak kleine, heel gewone dingen die je samen kunt doen,” vertelt Anke Swanenberg. Zij is vrijwilliger bij Humanitas-maatjescontact. Zij spreekt uit ervaring. Al twee jaar heeft ze contact met haar maatje. Ze vertelt hoe het is gegaan: “Mijn maatje had destijds erg weinig contacten. Een buurvrouw viel dat op en gaf de tip te informeren bij Humanitas. Knap dat ze toen aan de bel heeft getrokken. Zo werden we maatjes. In het begin was het aftasten. Daarna hebben we elkaar steeds beter leren kennen. We gaan nu samen wandelen, nemen de hond mee, doen een boodschap en gaan vriendschappelijk met elkaar om.” Hoe kom je ertoe dit werk te doen Anke? Anke: “Ik woon nu drie jaar in Wageningen en werk aan de Wageningen Universiteit. Ik heb best wel een sociaal netwerk. Voor mij is het belangrijk om ook buiten de werksfeer verschillende contacten te hebben. Je maakt tenslotte deel uit van de samenleving. Zo ben ik ook vrijwilliger bij de Stadsboerderij. Ik ben bij Humanitas gekomen na het lezen van een advertentie. Wat mij trof in de advertentie was dat het ging om een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Dat maakte me nieuwsgierig en zo hebben we contact gemaakt.” Welke eigenschappen zijn belangrijk om voor iemand iets te betekenen? Dat is een moeilijke vraag. Anke gaat liever in op de betekenis van het maatjescontact. “Het open staan om iemand te leren kennen, is voor allebei echt belangrijk. Misschien heet het wel daarom ‘maatjescontact’. Natuurlijk weet je in het begin alleen met wie je gaat kennismaken. Daarna neem je de tijd om van elkaar te leren en te ontdekken wat prettig is om samen te doen.“ Laatste vraag. Waarom sta vooral jij op de foto? Anke antwoordt met een lach: ”Dat komt omdat er maar één op de foto wilde. ” Maar wat voor maatjescontact en waarschijnlijk voor ieder contact geldt: je onderhoudt het met z’n tweeën. Ook vrijwilliger worden? Klik h ier voor de vacature van Humanitas

Sander Voogsgeerd is de drijvende kracht achter AED Wageningen. Een stichting die zich bezighoudt met het verzamelen en plaatsen van AED’s (automatische externe defibrillatoren) én het geven van reanimatie- en AED-trainingen. Het begon zo’n vier jaar geleden met een buurtproject in zijn eigen straat, nadat hij een reclamespotje van de Hartstichting zag. Sander: “Ik ben altijd al geboeid door hulpverlening. BHV (bedrijfshulpverlening), dat soort dingen. Zodoende heb ik een crowdfunding opgezet. Binnen een maand hadden we het bedrag bij elkaar.” AED Wageningen heeft in vier jaar tijd een indrukwekkend resultaat behaald: van vier of vijf AED’s die 24/7 beschikbaar waren, zijn er nu 55 in de hele stad. Daarmee is Wageningen officieel hartveilig. Dat betekent dat er binnen zes minuten een AED ter plaatse kan zijn. “Daar ben ik gewoon heel blij mee en trots op”, zegt Sander. Maar hij is nog niet klaar. Hij wil graag nog meer AED’s plaatsen, vooral in het buitengebied. Ook wil hij het aantal burgerhulpverleners verhogen, van 500 naar 800. Dat zijn mensen die zich vrijwillig aanmelden om in geval van nood te reanimeren of een AED te bedienen. Een AED is een apparaat dat een elektrische schok kan geven aan het hart van iemand die een circulatiestilstand heeft, om het hartritme te herstellen. Reanimatie, oftewel borstcompressies en beademing, is een techniek om het bloed en de zuurstof weer in het lichaam te laten rondgaan. Beide zijn essentieel om de overlevingskansen van een slachtoffer te vergroten. “Het belangrijkste onderdeel is eigenlijk de reanimatie zelf. Want daarmee blijf jij het zuurstof rondpompen in het lichaam. Binnen vier tot zes minuten zijn de eerste hersencellen al afgestorven”, legt Sander uit. Sander heeft nog veel plannen voor de toekomst. Hij wil meer publiciteit en promotie voor zijn stichting, via sociale media, de website en de gemeente. Hij is daarvoor op zoek naar een marketeer die hem kan helpen. Iemand die AED Wageningen nog beter op de kaart kan zetten. Zijn slogan is: "Blijf geen toeschouwer, maar wordt burgerhulpverlener.” Wil jij meehelpen bij AED Wageningen? Ga dan meteen naar de vacature van stichting AED: vacature

Wat verstopt op het terrein van het AZC Bosrandweg staat achteraan een klein gebouw. Daar werkt Lenie Massink als vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk Nederland. Samen met nog ongeveer tien andere vrijwilligers. Zij vertelt over haar werk als juridisch voorlichter: “Als mensen asiel zoeken, hebben zij het recht te weten hoe de asielprocedure werkt. Wij leggen de procedure uit. Mensen krijgen individueel of als groep voorlichting. Ook als er later vragen opkomen, kunnen zij bij ons terecht.” Op de vraag wat dit werk voor haar zo aantrekkelijk maakt, volgt een weloverwogen antwoord: “Je komt in contact met zoveel verschillende mensen. Mensen die zich bedreigd voelen in hun veiligheid. Dat zij hier zijn, maakt mij bewust, dat de problemen hier vaak maar betrekkelijk zijn. Het verandert mijn kijk op de wereld. En ik bewonder deze mensen om hun veerkracht, hoe zij in het leven staan en bijvoorbeeld ook nog gewoon kunnen lachen.” Behalve de voorlichting over de procedure biedt de juridisch voorlichter ondersteuning bij de asielaanvraag naar de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Dat is op vrijwillige basis. Er is geen verplichting. Soms volgen er meerdere gesprekken. De vrijwilliger kan soms ook daadwerkelijk iets extra’s bieden. Lenie geeft een voorbeeld. “Er was een man, die met de dood bedreigd was middels een fatwa. Een fatwa is een vrijbrief voor geweld. Een bewijs hiervan zou zeker van invloed kunnen zijn op de beslissing van de IND. De vader van de man zou vanuit het land een bewijsstuk kunnen leveren. Helaas was het telefoonnummer van de vader maar gedeeltelijk bekend. Na verschillende sessies samen puzzelen werden de laatste vier cijfers van het nummer gereconstrueerd. Vervolgens stuurde de vader een foto van de Fatwa toe. “ Het team van vrijwilligers kan versterking goed gebruiken. Het gaat om een of twee dagdelen per week. Voorkennis is niet vereist. Je begint met een inwerkprogramma om wegwijs te raken in de asielprocedure. Ook kun je gebruikmaken van het uitgebreide trainingsaanbod van Vluchtelingenwerk Nederland.

vrijwilliger vrijwilligerswerk

“Als je op een leuke manier Nederlands wilt leren, ga je naar het taalcafé”, vertelt Arnold Bos, één van de vrijwilligers. Samen met Pepijn Boot legt hij de formule uit. En die is heel simpel. Elke woensdagavond van 19.30 tot 21.00 uur is er vrije inloop bij Thuis Wageningen voor iedereen die het Nederlands beter wil begrijpen en leren spreken. Vanaf begin september loopt het storm. Er is kennelijk behoefte om de taal te leren op een laagdrempelige manier. En er zijn meer taalvrijwilligers nodig. Afgelopen woensdag werd het nog duidelijker hoe het taalcafé werkt. Tegen 19.30 uur beginnen de deelnemers binnen te komen. Ze schenken iets in en vinden een plek. De huiskamer van Thuis telt zes tafels. Aan elke tafel komen ongeveer zes deelnemers. Met nieuwe deelnemers wordt besproken waar zij het beste kunnen aanschuiven: bij de beginners of bij de gevorderden. Het thema is deze avond ‘Lichaam en gezondheid’. Een van de vrijwilligers heeft het voorbereid. Hij deelt lesmateriaal uit om de gesprekken op gang te brengen. Pepijn vraagt in zijn groep met gevorderden: “Wat is gezonde voeding?” Er komt een antwoord, een ander antwoord, er is discussie en inzichten worden gedeeld. Iedereen doet mee. Het gesprek kent verrassende wendingen. Soms is het grappig, soms is het serieus. De concentratie en de wil om woorden en de grammatica te leren is er bij iedereen. Opvallend is dat iedereen tot het einde aan de stoel gekluisterd zit om mee te doen. Arnold en Pepijn zijn enthousiast over hun rol als taalvrijwilliger: “Je moet creatief zijn in de manier waarop je het gesprek leidt. Maar omdat de deelnemers leergierig zijn en elkaar ook stimuleren, zit je meteen in hun leerproces. Ze komen van binnen en buiten Europa, zijn student, docent of vluchteling. Ze hebben allen dringende redenen om de taal te leren. Er zijn buitenlandse ouders die de verhalen van hun kinderen willen verstaan. Het is inspirerend en dankbaar werk. Er zijn geen bijzondere vereisten om taalvrijwilliger te zijn. Je moet wel iets met taal hebben en zelf actief in het leven staan.”

Folly Teko is geboren in Togo en woont ondertussen al meer dan twintig jaar in Nederland. Hij is docent, sportcoach, kunstenaar en vrijwilliger. En de trotse oprichter van de Andersom University. De Andersom University is een initiatief dat sport en onderwijs combineert om vluchtelingen te ondersteunen bij hun persoonlijke en professionele ontwikkeling. Folly wil met het project verschillende activiteiten aanbieden en voorlopig is samen voetballen de eerste activiteit. En daarom zoekt hij scheidsrechters. Folly vertelt hoe hij op het idee kwam: “Ik heb zelf ervaren hoe moeilijk het is om je thuis te voelen in een nieuw land. Ik weet hoe belangrijk het is om de taal te leren, om vrienden te maken, om je talenten te ontdekken en te gebruiken. Ik wilde iets doen om andere mensen, die in dezelfde situatie zitten, te helpen. Als vluchteling krijg je geld, hulp en ga je naar school. Maar naar mijn ervaring is dat niet genoeg. Wat hebben ze nodig? Samen zijn. Saamhorigheid. Coherentie. Dat je erbij hoort. Ik wil vooral een brug slaan tussen culturen.” Momenteel organiseert Folly de wedstrijden, regelt de locaties, werft de deelnemers en begeleidt de groepen. Voldoening krijgt hij genoeg uit zijn vrijwilligerswerk. Folly: “Het is geweldig om te zien hoe vluchtelingen groeien en bloeien. Ze leren niet alleen nieuwe vaardigheden, maar krijgen ook nieuwe vrienden. Waarmee ze van alles kunnen bespreken. Ze worden actiever en gelukkiger. Ze voelen zich meer thuis in Nederland.” Maar het werk brengt ook uitdagingen met zich mee. Folly noemt een paar voorbeelden: “Het is voorlopig hard werken in m’n eentje. En soms is het lastig om de juiste balans te vinden tussen verschillende behoeften en verwachtingen. Soms zijn er culturele of religieuze verschillen die tot misverstanden of conflicten kunnen leiden. Maar we proberen altijd samen een oplossing te vinden.” Folly geeft aan dat je geen speciale kwalificaties nodig hebt. Het belangrijkste is dat je een open houding hebt en respect hebt voor anderen. Je moet bereid zijn om te leren en te delen. Meehelpen bij zijn project? Meld je dan aan op de website.

Dineke heeft altijd al een interesse gehad in de dood, op een positieve manier. Ze wilde graag begrafenisondernemer worden, maar dat was niet te combineren met haar werksituatie. Ze werkt als trainer en coach op het gebied van leiderschap. Daarom meldde ze zich vorig jaar aan als vrijwilliger bij de hospice, die toen net geopend was. Dineke: "Toen we begonnen, hadden de meesten van ons nog geen ervaring. Alles was nieuw en er was geen structuur. Paula, een medewerker van een ander hospice, heeft ons bijgestaan om het samen te laten functioneren.” Dineke zegt dat ze veel leert van haar werk in de hospice. "Ik wilde iets doen wat geen woorden nodig heeft. Ik luister. Ik ben er, en laat me leiden”, vertelt ze. In de huiselijke omgeving doen medewerkers en vrijwilligers er alles aan om gasten en hun familie te ondersteunen. Wat Dineke doet zijn praktische dingen, zoals eitjes bakken, koffiezetten, helpen met wassen of een sigaret aansteken. Ze moet zich aanpassen aan het tempo en de wensen van de gasten, die allemaal anders zijn. Dineke: "Je moet een beetje aanvoelen wat iemand nodig heeft. Ik vind het fascinerend dat sommige mensen bijvoorbeeld blijven roken tot het einde. Wat heb ik daar nou over te zeggen? Ik zou zeggen, lekker of niet dan?”  Ze werkt één ochtend per week in de hospice, want ze is nog vrij actief in haar eigen werk. "Ik ben vrij onbegrensd ingesteld, dus is het ook een oefening om afstand te houden en niet te veel te doen”, zegt ze. Veel mensen denken dat de hospice bij Rumah Kita alleen voor Indische of Molukse mensen is, maar dat is niet zo. Het is er voor iedereen. Heb je belangstelling voor het werk bij Hospice de Zijdevlinder? Ga dan naar www.vcwageningen.nl.

Ilse van der Put is samen met haar man een van de steungezinnen van Buurtgezinnen Wageningen. Onder het motto ‘Opvoeden doen we samen’, koppelt Buurtgezinnen gezinnen die steun kunnen gebruiken aan een stabiel gezin in de buurt. Zo krijgen kinderen wat extra liefde en aandacht en worden ouders ontlast. Ilse legt uit hoe zij tot dit vrijwilligerswerk is gekomen: “Je begint niet zomaar met dit werk. Je moet er wel voor kiezen. Bij ons zijn de kinderen het huis uit en in mijn werk heb ik kinderen als doelgroep. Zowel mijn man als ik zijn actieve mensen, ook in sociaal opzicht. Zo kwam ik te spreken met de coördinator van Buurtgezinnen. Na een kennismaking met het gezin van Nino waren we meteen enthousiast.” Het is belangrijk te weten waar het vraaggezin behoefte aan heeft. De coördinator brengt dat in kaart en kan met die informatie steungezinnen benaderen. Ilse: ”Zo hebben de kinderen uit het gezin van Nino verschillende steungezinnen gekregen. Steungezinnen worden dus niet overvraagd. Het vraaggezin kan met de hulp van een of meer steungezinnen een periode, waarin het wat minder gaat, overbruggen. Deze vorm van vriendschappelijke hulp kan een alternatief zijn voor de inzetten van professionele zorg.” Tot slot stelt Ilse: “Eigenlijk moeten zowel vraaggezin, als steungezin het nodige lef hebben. Lef om hulp te vragen en lef om hulp te bieden. De verbindende schakel is de toekomst van het kind en het thuisgezin. Uiteindelijk gaat het erom elkaar te helpen.”  Interesse om steungezin te worden? Kijk dan op www.vcwageningen.nl.

Het is een opvallende verschijning in de binnenstad: de meterslange vrachtfiets met vier personen aan de pedalen. Op dinsdagmiddag haalt Janneke Elzinga samen met vluchtelingen karton en plastic op bij ondernemers in de binnenstad. Janneke is vrijwilliger bij het Afvalcollectief Wageningen en vertelt over het bijzondere initiatief: “De meeste ondernemers hebben veel afval dat zij kwijt moeten. Voorheen werd al het afval van de winkels met vuilniswagens opgehaald en verdween in het restafval. Sinds twee jaar loopt er een pilot om het met de vrachtfiets op een andere manier te doen.” Janneke: “Op dinsdagmiddag haal ik eerst mijn ‘helpers’ op bij Het Stek aan de haven, een noodopvanglocatie voor vluchtelingen. Als er drie mensen zijn, hebben we een volledig bezette fiets. Dan ben ik blij want dan trapt het lichter. Van de boot fietsen we naar de binnenstad om karton en plastic te verzamelen. We brengen dit naar een plek waarna het verwerkt en gerecycled wordt. Het is altijd supergezellig! Zij voegen iets wezenlijks toe aan het project. Voor mij is het ook bijzonder. Door zelf op deze manier een bijdrage te leveren aan een schoner milieu. En, niet in de laatste plaats door de momenten dat je tijdens of na het werk persoonlijk contact met hen hebt. Dat verruimt mijn kijk op de wereld.” Met de fiets vervuil je niets. Bovendien kun je het afval gemakkelijk scheiden voor hergebruik. Het is een alternatief voor de winkeliers die eerder een afspraak met de ACV of een andere afvalverzamelaar hadden. Door zich te melden bij het Afvalcollectief kiezen ze voor een milieuvriendelijke manier. De formule heeft zich al bewezen door de tientallen winkeliers, die deze keuze hebben gemaakt. Vanuit haar promotieonderzoek bij het Laboratorium van Microbiologie weet Janneke hoe belangrijk afvalverwerking is. Zelf werkt ze actief mee aan de recycling van de grote hoeveelheid harde plastics van het Laboratorium. In juni verhuist Janneke naar buiten Wageningen. Daarom is het Afvalcollectief op zoek naar een opvolger, of meerdere vrijwilligers, dan werken ze in een team en is het initiatief minder afhankelijk van een persoon. Lijkt dit wat voor jou? Meld je dan aan.

Het schip vaart van april tot oktober langs verschillende locaties langs de Nederrijn, zoals de Blauwe Kamer, de Grebbeberg, de uiterwaarden en de steenfabrieken. Samen met de matroos zorgt de schipper voor de veiligheid van de passagiers. Hij is de baas aan boord. De gastheren en -vrouwen zorgen dat het de passagiers aan niets ontbreekt en de gidsen vertellen vol enthousiasme over het natuurleven op en langs de rivier. Als schipper heb je een groot vaarbewijs binnenvaart of een geldig Rijn-patent. Je bent ook medisch gekeurd en hebt een verklaring Eerste Hulp Verlener en een Deskundige Passagiersvaart Verklaring (DPV). De opleidingen daarvoor worden vergoed door de stichting. Uiteraard is er een inwerkperiode om het schip te leren kennen. Onderweg vertellen gidsen over de natuur, de geschiedenis en de geografie van het gebied. Arno vertelt enthousiast verder: “De gidsen hebben hun eigen specialisatie. De een is van de geografie, de andere is van de biologie, van de vogeltjes en de bever en de andere is van de plantjes. Ik luister altijd met een half oor mee naar wat de gidsen vertellen. Dan denk ik van: nog nooit van gehoord. Terwijl ik als binnenvaartschipper toch al jaren langs dezelfde dijken vaar. Je ziet als schipper en bezoeker de natuur vanuit een bijzonder perspectief. De meeste mensen bekijken de rivier vanaf de wal. Er gaat een wereld voor je open. En de bezoekers erbij maakt het extra interessant. Je hebt op de Blauwe Bever een uniek publiek. De bezoekers zijn enorm nieuwsgierig.”

Elke dinsdag- en donderdagavond komen er zo’n vijftien Oekraïners bij elkaar om Engelse les te krijgen van twee vrijwilligers: Johan Edens op dinsdag en Frits Penning de Vries op donderdag. Zij doen dit al een jaar lang met veel plezier en enthousiasme in wijkcentrum ‘Ons Huis’. Ze geven vooral conversatieles, waarbij ze verschillende thema's behandelen, zoals hobby's, feestdagen, dagelijkse routine en sporten. Ze proberen de leerlingen zoveel mogelijk aan het woord te laten en te stimuleren om Engels te durven spreken. De Oekraïners die naar de les komen in het wijkcentrum aan de Harnjesweg zijn van alle leeftijden, van 20 tot 60 jaar. Sommigen hebben al een baan, anderen zijn nog op zoek. Sommigen volgen ook nog Nederlandse lessen. Sommigen weten nog niet of ze in Nederland zullen blijven of weer terug zullen gaan naar hun land. Johan legt uit waarom de lessen zo nuttig zijn: “Engels is voor hen belangrijk, omdat zij het kunnen gebruiken voor een baan hier of elders.” "Ik vind het leuk om les te geven, omdat ik iets kan betekenen voor de mensen die het moeilijk hebben en iets willen leren. Ze zijn heel gemotiveerd en ze gaan snel vooruit", zegt Johan Edens, die zelf ook Nederlandse les heeft gegeven in het digitaalhuis in de bibliotheek. Frits Penning de Vries is er ook op afgegaan na een oproep. Hij heeft veel Engels gesproken in het verleden tijdens zijn werk in het buitenland en vindt het leuk om contact te hebben met de Oekraïners. Frits: "Ik leer ook zelf iets over hun cultuur en achtergrond. Ze zijn goed opgeleid en hebben veel interesses. Ik vermijd om te veel over persoonlijke of gevoelige onderwerpen te praten, zoals de oorlogssituatie in Oekraïne." Het vrijwilligerswerk kost hen niet veel tijd, maar het brengt hen veel voldoening. Ze hebben plezierige contacten met de Oekraïners, die heel gemotiveerd en dankbaar zijn. Johan en Frits zien ook dat de mensen vlotter gaan spreken en meer zelfvertrouwen krijgen. Frits sluit af: "Je leert steeds meer en ook van elkaar.”

In de toekomst meer verhalen vertellen. Dat is het doel van Jaap Meijer, bestuurslid bij Stichting Joods Erfgoed Wageningen. Samen met Elianne Rookmaker zijn zij momenteel de enige twee bestuursleden van de stichting. Jaap: "Op 4 mei houden we elk jaar de Open Joodse Huizendag. Dan vertellen we verhalen over woningen waar mensen met een Joodse achtergrond gewoond hebben, ondergedoken hebben gezeten of verzet heeft plaatsgevonden. Elk jaar lichten we een paar van die verhalen uit.” Jaap vertelt waarom: "Ik vind het belangrijk om het verleden levend te houden. En door te geven. Het is dankbaar werk om de verhalen toegankelijk te maken voor een breder publiek." De stichting is ruim twintig jaar geleden opgericht en komt voort uit een toenmalige stichting voor het Joodse monument aan de Walstraat. In plaats van alleen maar te herdenken wil het bestuur het gedachtegoed deels op een nieuwe manier vertellen. Jaap: "We proberen als stichting te verjongen. Zowel qua bestuursleden, als manier van herdenken. Hoe we dat precies gaan doen staat nog niet vast. We staan open voor frisse ideeën.” De stichting werkt onder andere samen met de Margrietschool. Elk jaar ‘adopteert' groep 8 het Joodse monument ‘De Levenspoort' op de Walstraat. Samen met de burgemeester en leden van Stichting Joods Erfgoed herdenken zij de Joodse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. En op 4 mei leggen de leerlingen een steentje bij het monument om te herdenken, om zo letterlijk en figuurlijk hun steentje bij te dragen aan een toekomst in vrijheid.  "Als bestuurslid is het mooi meegenomen als je iets wilt onderzoeken. Hoeveel tijd je eraan besteed is helemaal aan jezelf. Maar het is fijn als je je tanden ook echt in de materie wilt zetten. Want als je hun naam niet meer noemt, dan zijn ze echt verdwenen van aardbodem, snap je?”, zegt Jaap. Een voorbeeld waren de gevelbanieren in de Hoogstraat in 2021. "Daar vertelden we het verhaal van lokale slachtoffers en verzetsmensen uit de oorlog. Dat is belangrijk om te vertellen, opdat wij niet vergeten”, sluit Jaap af.

De meeste mensen kennen Oma’s Soep van de supermarkt. Minder bekend is dat Oma’s Soep ook op een andere manier, vooral de oudere en vaak eenzame mensen bereikt. Soep als bindmiddel voor ontmoeting. Mente Bögemann en Lars van den Driest, beiden student aan de Wageningse Universiteit, vertellen hoe dat werkt. Mente is soepbezorger. Elke week bezorgt hij op woensdag tussen 16.00 en 17.00 uur een bakje soep bij zijn soep-oma. Mente: “Als ik aanbel, zie ik hoe ze opfleurt. Ze zet thee en we maken een praatje. Ze informeert naar mijn studie en vertelt op haar beurt verhalen uit haar leven als reparateur van beeldbuizen. Heel bijzonder. Ondertussen serveert ze een schaaltje met chocoladekoekjes die beslist op moeten. Wat ik laat liggen, krijg ik na mijn bezoekje mee naar huis.” De soep wordt met veel liefde zelf gemaakt. Daarover vertelt Lars: “Wekelijks wordt er soep bereid op verschillende locaties, bijvoorbeeld de Nudehof of het Odensehuis. Ouderen en studenten snijden de groenten en maken heerlijke soep. Daarna eten zij gezamenlijk de soep. Een heel gezellig gebeuren waar oud en jong naar uitkijkt.” Oma’s Soep is een landelijke organisatie en ondertussen ook al aardig ingeburgerd in Wageningen. Het initiatief kwam eind 2021 naar Wageningen. Er zijn nu ongeveer 60 oma’s en opa’s die meedoen. Dat kan omdat Oma’s Soep wordt verkocht in een aantal supermarkten. De winst gaat naar de plaatselijke initiatieven. Lokale supermarkten steunen hen met het aanbieden van groenten.  Mente vertelt over zijn motief om mee te doen: “Ik vind het leuk om buiten de studie iets maatschappelijks te doen. En het is een dankbare taak. Het kost mij één of twee uurtjes per week. Soms gaat mijn vriendin mee. Anderen in het huis waar ik woon zijn ook beschikbaar als soepbezorger. Dus er is geen probleem als ik een keer niet kan. Bovendien teken je in op de woensdagen dat je kunt. Het is heel flexibel.”

Midden in Wageningen is elke woensdagochtend een bijzonder ontmoetingspunt voor ouders met jonge kinderen te vinden: het Baby- en Peutercafé aan Markt 17. Hier kunnen ouders met hun kinderen op een ongedwongen manier contact maken met elkaar. Volgens Rita Stronks, vrijwillig gastvrouw bij het café, is er in de stad veel behoefte aan zulke ontmoetingsplekken. Rita: "Er wonen in Wageningen nogal wat mensen zonder netwerk, die uit andere delen van de wereld komen. Die missen toch de contacten die je meestal thuis hebt. Daar is behoefte aan, merk je. En dat is precies het doel van deze ochtenden, dat de ouders contact hebben met elkaar." Het café wordt georganiseerd door een drietal vrijwilligers. Terwijl de ouders met elkaar praten, vermaken de kinderen zich met het speelgoed. Het Baby- en Peutercafé is elke woensdag open van 10.00 tot 12.00 uur. Veel ouders combineren het met een bezoek aan de markt. Rita: “Door het vrijwilligerswerk bij het Baby- en Peutercafé voelde ik me snel thuis in Wageningen. Mijn man en ik woonden dertig jaar in Arnhem, voordat we vorig jaar naar Wageningen verhuisden. Ik kom door het werk nu al snel mensen tegen die ik ken. Het is gewoon heel gezellig." Het Baby- en Peutercafé is ook een plek waar ouders hun kinderen laten spelen met andere kinderen. Rita is in haar werkzame leven pedagoog geweest. Ze weet daarom hoe belangrijk het is om samen te spelen. “Het is goed voor hun ontwikkeling om andere kinderen te ontmoeten. Zelf vind ik het leuk om met jonge ouders en kinderen aan de slag te gaan, om erbij te zijn en soms een tip te geven. De kleine kinderen, van één tot twee jaar oud, zijn heel leuk. Praten kunnen ze nog niet zo goed, maar met handen en voeten kom je een heel eind”, vertelt Rita. De ouders ontmoeten elkaar bij het café op een natuurlijke manier en lossen problemen op die ze met hun kinderen hebben. "Het idee was dat we thema-ochtenden zouden aanbieden. Toch weten de ouders elkaar zelf goed te vinden met hun problemen. En het is fijn dat wij daarbij kunnen helpen als vrijwilliger”, sluit Rita af.

“Mag ik naar uw kast kijken? U had gebeld, omdat u de kast kwijt wilt”, vraagt Celie Carmona aan een meneer die de deur open doet. Sinds oktober 2022 werkt Celie als vrijwilliger bij Emmaus. De Emmaus is een winkel die tweedehands spullen verkoopt. Zij hebben twee panden: één aan de Herenstraat en één aan de Vijzelstraat. Celie komt meubels bij mensen thuis ophalen. Het gaat vaak om grotere meubels die mensen niet in hun auto kunnen brengen. Ze vertelt hoe ze daar is terechtgekomen: “Ik studeerde landbouwwetenschap aan de universiteit. Toen ik in Wageningen kwam wonen, haalde ik wat spullen bij Emmaus. Hergebruik vind ik mooi. Vóór Wageningen woonde ik in het buitenland en mijn ouders kochten ook wel eens tweedehands. Na mijn afstuderen ging ik op zoek naar een baantje. En weer kwam ik bij Emmaus uit.” Bij de Emmaus werken ongeveer dertig mensen, waarvan zes betaald. Celie: “De sfeer en de mensen zijn prima. Het is fijn samen te werken met mijn collega bijrijder. Ook stimuleert hij mij om Nederlands te spreken. Aan de universiteit sprak ik vooral Engels.” Celie is tevreden met hoe het bij Emmaus is georganiseerd. “Ieder heeft een duidelijke taak en verantwoordelijkheid. Als ik op dinsdagmorgen begin, starten we met koffie. Daarna stappen we, chauffeur en twee bijrijders, in de bus en rijden we een route. Meestal hebben we zes adressen. We halen meubels op. Als mensen iets in de winkel hebben gekocht, bezorgen we ook tegen een kleine vergoeding. Daarna gaan we naar de container op het afvalbrengstation. We nemen de spullen mee die we kunnen verkopen. Weer terug bij de Emmaus laden we de bus uit en geven alles een geschikte plaats. Na afloop lunchen we samen met de andere medewerkers.“ Celie lijkt wat verrast met de uitnodiging om over haar job te vertellen. Ze doet het erbij. Gewoon. Misschien net zo gewoon als de meubels die overtollig zijn. Toch fijn dat die in andere, dankbare handen terechtkomen.

De WAC (Woonadviescommissie) geeft gevraagd en ongevraagd advies, uit het oogpunt van de bewoner. Janneke Talman en Paula Voncken zijn respectievelijk voorzitter en secretaris. Janneke legt uit waarom de WAC bestaat: “Wij kijken met gebruikersogen naar een bouwtekening. Architecten kijken vaak alleen naar de kale ruimtes. Wij kijken naar het gebruikersgemak, met de blik van de toekomstige bewoners. Die moeten er tenslotte in gaan wonen.” Een recent voorbeeld is de nieuwe woningen aan de Rooseveltweg. Paula vertelt wat misging: “Daar zit een berging in het appartement, waar onder andere de wasmachine kan staan. Bij sommige appartementen sluit deze aan bij de keuken, en bij de andere appartementen aan de zithoek. Dat is natuurlijk niet handig.” Het eerste waar de WAC naar kijkt, is de woonomgeving. Komen er bijvoorbeeld ouderen te wonen, dan is het fijn als de supermarkt om de hoek zit. Hetzelfde geldt voor bushaltes. Janneke somt op: “Ook de toegang van het gebouw, of je bijvoorbeeld een kinderwagen kwijt kan, of er met een rollator doorheen kan. Dat maakt het gebouw toekomstbestendig. Dan hoeft niets later nog aangepast te worden. Dat scheelt ook nog eens in de kosten.” En om de bouwtekening te evalueren heb je wel wat kennis nodig. Niet iedereen heeft namelijk een achtergrond in wonen, zoals Paula en Janneke dat hebben. Janneke is namelijk jarenlang wethouder Volkshuisvesting in de Betuwe geweest, en Paula heeft huishoudkunde gestudeerd met specialisatie wonen. Daarom biedt de WAC al zijn vrijwilligers cursussen aan. Eens in de zes weken kom de commissie bij elkaar om bouwtekeningen te beoordelen. Dat duurt meestal een middag. Janneke: “Als het goed en logisch gebouwd is, dan merk je het niet. Wat mij al snel opviel, is dat het niet altijd even goed gaat. En is dat het geval, dan weten mensen zich ook snel ongemerkt aan te passen. Soms ben je je er niet eens van bewust van dat het onhandig gebouwd is.” Het onderwerp bouwen en wonen is iets wat iedereen aangaat. Volgens Janneke “heeft iedereen er verstand van: je woont tenslotte zelf.”

Als je de winkel KadoLokaal aan de Hoogstraat 19 bezoekt, kijk je allereerst naar de buiten uitgestalde kado-artikelen. Binnen ontdek je wat er verder allemaal te koop is. Hugo Hoofwijk en Carmen Ramphal vertellen over de praktijk en de geschiedenis van deze bijzondere winkel. Hugo is coördinator en heeft de winkel zien ontstaan. Carmen werkt al een tijdje als zaterdag vrijwilliger. Carmen vertelt: “Ik zag de advertentie op de website van het Vrijwilligers Centrum en dat voelde meteen goed. Dat gevoel werd nog beter na de eerste kennismaking. Hoe dat komt? Je krijgt te maken met leuke mensen. Klanten komen in een omgeving waar ze iets feestelijks zoeken voor zichzelf of voor anderen. Vaak weten zij ook dat dit een bijzondere winkel is. Er is eigenlijk geen hiërarchie, je werkt voor hetzelfde doel. Je werkt aanvullend op de les- en werktijd van de leerlingen van Pantarijn en de mensen van Zideris. Je krijgt de gelegenheid om zonder dwang ervaring op te doen en verantwoordelijkheid te dragen. Dat vind je niet overal!” De bijgeschoven docent Peter de Krosse van Pantarijn-Praktijkonderwijs vertelt over de situatie van jaren geleden. “Toen werd binnen de muren van Pantarijn een winkel nagebootst. De leerlingen speelden de rol van koper en verkoper. Het ging steeds met dezelfde artikelen. Het was allesbehalve spannend. Het was (voor kinderen wel spannend), ‘winkeltje spelen’”. De situatie bij Pantarijn was aan verbetering toe. Hoe die te veranderen? Men sprak er met anderen over. Op een bepaald moment ontstond in het contact met Zideris het idee van een gezamenlijke winkel. Hugo kan zich dat nog goed herinneren. “Zideris had en heeft nog steeds een verkooppunt met kaarsen en keramiek, gemaakt door de deelnemers van de dagbesteding. Dat was midden in een woonwijk, een plaats waar de meeste mensen zelden komen.” Het initiatief was geboren. Een gezamenlijke winkel met voordelen voor beide partijen. Voor de leerlingen van Pantarijn Praktijkonderwijs is KadoLokaal inmiddels ‘hun' kadowinkel met de praktijk van klanten helpen, inpakken, betalen en voorraad aanvullen. Alles wat er bij het ‘runnen' van een winkel komt kijken. Voor de mensen met een verstandelijke beperking van Zideris is de winkel een kans om deel te nemen aan het dagelijkse leven en zich sociaal te ontwikkelen. Toch is dit niet het hele verhaal. De gemeente en de lokale ondernemers hebben meegewerkt aan de komst en het assortiment van de winkel. De plek bijna tegenover de kerk op de Markt is natuurlijk perfect. De lokale ondernemers, waaronder ook kunstenaars weten de winkel te vinden als verkooppunt. De diversiteit van het aanbod is verrassend: planten, exclusieve bieren, keramiek en kaarsen, walnoten, kunstkaarten, modeartikelen en meer. De winkel is in ontwikkeling. Nog steeds. Hugo denkt hardop: “We zouden de openingstijden wat ruimer willen maken, zodat we doordeweeks ook na 16.00 uur nog open zijn. En misschien kunnen we de openingstijden op de zaterdag (nu van 12.00 tot 17.00 uur) verruimen. Of ook op koopzondagen open gaan. We zien daarom graag nieuwe vrijwilligers, collega’s van Carmen dus.”

De één is een hondenmens, de ander een kattenmens. Nog weer anderen houden van slangen, of van vogels. Wat de vrijwilligers van de Dierenambulance verbindt is dat ze van dieren houden. Zo ook Tineke Pleijsier van Dierenambulance Nederrijn. Tineke is sinds een aantal jaar met pensioen, en heeft zich toen aangemeld als vrijwilliger. Tineke vertelt waarom: “Ik wil graag dieren helpen. In mijn jeugd had ik altijd dieren om mij heen. Honden, katten, een hamster en een konijn. Daar hou ik nog steeds van. Als een dier hulp nodig heeft, geef ik die graag.” Tineke is chauffeur en centralist. Dat houdt in dat ze de ambulance bestuurt, en ook de telefoon aanneemt. Tineke werkt de maandagavond en de nacht met haar man, die ook bij de Dierenambulance werkt: “Dat is handig. Dan kun je gelijk op pad als je een belletje krijgt. ‘s Avonds en ‘s nachts werk je een dienst samen met iemand die in de buurt werkt. Je werkt meestal één keer per week.” Er zijn dertig vrijwilligers actief, verspreid in de regio Rhenen, Wageningen en Renkum.” Vooral in juni en juli is er heel veel te doen, vertelt Tineke. Dan zijn er veel dieren actief, en ontstaan er vaak ongelukken. Er valt bijvoorbeeld wel eens een eekhoorn of een jonge vogel uit het nest. “Die halen we dan op en brengen we naar de eekhoorn-/vogelopvang. Honden raken vooral kwijt in de lente en zomer. Meestal belt er wel binnen een uur iemand op dat de hond gevonden is.” Afgezien van de dieren, hebben de vrijwilligers van de Dierenambulance ook veel te maken met mensen. Tineke geeft een voorbeeld: “Een oudere heeft een hond die geëuthanaseerd moet worden. Wij halen vervolgens op verzoek de hond op. Dat is vaak erg moeilijk voor de eigenaar en dan wordt er toch wat empathie van je gevraagd. De dieren zijn ook een beetje hun kinderen.” Elke belletje is anders bij de Dierenambulance. Je krijgt met allerlei soorten en maten dieren te maken. Alle vrijwilligers krijgen een cursus hoe de dieren vast te houden, te verbinden en stabiel te vervoeren. Zolang je maar van dieren houdt, komt het wel goed.

Het lijkt alsof het tekenen of schilderen begint met een groot, leeg vel papier. Het ligt voor je neus en vraagt om actie. Ans Koenders, vrijwillig docent bij Het Gelders Palet, zegt op zo'n moment tegen de cursisten: "Heb geen angst voor het papier. Het hoofd en de eigen verbeelding zijn eerst aan zet. Daar ontstaat een idee. Dat is het begin. In enkele weken maakje een bijzondere tekening, een portret of een figuur. Dat is een mooie ervaring." Naast de cursussen is er het 'open atelier'. Daar zijn leden wekelijks bezig. In één van de vier groepen werkt ieder op een vast dagdeel aan een eigen project. Dat is een aquarel, een tekening of een acryl schilderij. Over de geschiedenis vertelt Ans: "Je kunt zeggen dat de vereniging als open atelier is begonnen: eind jaren tachtig, met enkele mensen in een garage. Nu zijn er circa 75 leden en maken cursussen een vast onderdeel uit van het programma. De cursussen worden gegeven door ervaren leden of door vrijwillige docenten van buiten." De vereniging staat midden in de Wageningse samenleving. Dat merk je aan de exposities en de verschillende activiteiten. leder jaar is er de expositie in het eigen atelier aan de Kamerlingh Onnesstraat. Voor de decemberexpositie in de bblthk is dit jaar het thema 'bruggetjes in Wageningen'. Dit jaar waren er ook exposities in het stadhuis en bij de WUR. Afgelopen zomer deed de vereniging mee aan initiatieven als 'Montmartre aan de Rijn' en 'Zicht op de Gelderse Vallei'. Al die activiteiten zijn alleen mogelijk door de inzet van de leden. Door zelf mee te doen of door eerder gemaakte kunstwerken beschikbaar te stellen. De vereniging zoekt een docent aquarel schilderen, die gedurende enkele weken een cursus aquarel kan geven. Ook staat zij open voor nieuw bloed. Mensen die hun techniek willen verbeteren, hun creativiteit kwijt willen, samen met anderen actief willen zijn, iedereen is welkom. Ans zegt: "De sfeer is prima. leder is met eigen werk bezig, maar is ook betrokken bij het wel en wee van de ander."

Het is zaterdag 15:00 uur. Een opa en oma met twee kleinkinderen staan wat aarzelend bij de deur van de knuffelschuur. Dan klinkt het, uitnodigend: “Willen jullie de cavia’s vasthouden?” De vraag komt van Esmeralda Miner, vrijwilliger bij de Stadsboerderij. Allebei vinden ze dat een goed idee. Dus worden de cavia’s uit hun hok gehaald, op schoot genomen en laten de diertjes zich aaien. Esmeralda vertelt: ”Het vrijwilligerswerk is afwisselend. Het is heel leuk om tegelijk met de dieren en kinderen bezig te zijn. Verder verzorg ik de dieren. En natuurlijk zijn er altijd klussen te doen, zoals opruimen en dingen gereed leggen voor de bezoekers. Omdat er zoveel verschillende mensen de Stadsboerderij bezoeken, heb je ook de nodige sociale contacten.” De Stadsboerderij is elke dag open van 10:00 tot 16:00 uur. Het beheer gedurende de werkdagen is in handen van ‘s Heeren Loo, een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Een groepje cliënten met hun begeleiders zorgt voor het onderhoud van de boerderij en het verzorgen van de dieren. Op die manier heeft de Stadsboerderij een extra maatschappelijke functie. Ook voor ouderen heeft de Stadsboerderij iets te bieden: meerdere beweegtoestellen staan klaar voor gebruik. Je hoeft niet echt een sportief type te zijn. Het gaat om rustig bewegen. Tijdens de weekenden en feestdagen zijn het vrijwilligers, die de dieren verzorgen en toezicht houden op het terrein. “Aanvulling van onze groep van 25 vrijwilligers is hard nodig”, zegt Esmeralda. “Iedere vrijwilliger werkt iedere twee weken één dagdeel. Het is met de huidige bezetting niet altijd mogelijk om met duo’s te werken. Daarom is uitbreiding gewenst. We hebben een heel diverse groep: ouders met kinderen, een jongen van veertien jaar, enkele ouderen en ook enkele AZC bewoners. Ieder met een eigen achtergrond. Vaak is het verzorgen van dieren een doel. Heel begrijpelijk want Oostenrijkse bergschapen zijn verschrikkelijk lief . Maar er zijn ook vrijwilligers die het leuk vinden om met het groen bezig te zijn of die onder de mensen willen zijn.”

Achter de microfoon en het mengpaneel zit Ton Post, radio-dj en eindredacteur bij RTV Rijnstreek. Of hij nou het nieuws voorleest, of een plaatje aankondigt, Ton is op zijn gemak. “Het is voor mij ook een soort uitlaatklep. Ik hou van muziek.” En met zijn stem wisselt hij gemakkelijk tussen serieus het nieuws voordragen en enthousiast vertellen over wat er in Wageningen afgelopen week allemaal gebeurd is. Ton vertelt hoe hij bij RTV Rijnstreek terecht is gekomen: “Ik ben in 1978 begonnen met een disco-show en was verslaggever bij Radio Pieter Pauw de ziekenomroep. Daarna heb ik samen met anderen de lokale omroep opgericht. Dat heb ik tien jaar lang gedaan, tot 1993. In 2009 werd ik vanwege mijn radioverleden gevraagd voor RTV Rijnstreek.” Ook al loopt Ton dus al een tijdje mee, blijven er nog genoeg uitdagingen over. Als lokale omroep is het belangrijk om het nieuws voor iedereen toegankelijk te maken. Ton legt uit hoe hij dat doet: “Ik bedenk me wat de luisteraar van het onderwerp wil weten. Hoe leg je bijvoorbeeld uit wat de gemeente gaat doen voor de energiekosten? Wat betekent het voor de mensen? Dat is vaak te ingewikkeld direct uit de mond van de wethouder. Daar maak ik dan een begrijpelijk verhaal van. Zodat iedereen weet wat er bedoeld wordt.” 'RTV Rijnstreek begint een begrip te worden' Ondertussen begint RTV Rijnstreek een begrip te worden. Inmiddels weten veel mensen RTV Rijnstreek te vinden. “We krijgen veel verzoeken voor radio en TV opnames en gaan graag op pad. Zo maakten we laatst live radio op de Molenmarkt bij Molen De Vlijt. En doen regelmatig verslag van het lokale evenementen zoals het Kinderfestival. Dat is een leuk item voor een lokale omroep. Het mooiste is natuurlijk als het onderwerp goed bekeken wordt. Dan weet je dat de inhoud goed is en het een geslaagd item is geworden”, vertelt Ton trots. De lokale omroep heeft een flink aantal informatieve programma’s zoals Tafel voor Twee, Campusradio, het cultuurprogramma Je Weet Niet Wat Je Hoort, het nieuwsprogramma Weekjournaal en GenZ radio voor de jongeren. Allemaal opgezet door enthousiaste vrijwilligers. Daarnaast zijn er ook nog twee wekelijkse columnisten: Wil Luurs en Sander van Veldhuizen die via columns op Tekst TV hun mening geven. Op de lokale TV is regelmatig De Mening van Wageningen te zien. RTV Rijnstreek werkt met een klein, gezellig team, met ruimte voor ieder z’n eigen ding. Of je je nu op de techniek achter de radio wil richten of achter de camera wilt staan, plaatjes wilt draaien of mensen wilt interviewen. “Wij bieden iedereen een podium”, zegt Ton uitnodigend. Dat kan op de radio, maar ook op Instagram of Facebook. “Het enige wat je nodig hebt is enthousiasme. We hebben inmiddels een hoop kennis in huis en kunnen we je van alles leren. Natuurlijk is het ook belangrijk dat je interesse hebt wat er zoal in Wageningen gebeurt.” Zou je ook vrijwilliger bij RTV Rijnstreek willen worden? Of bij een andere organisatie aan de slag willen? Ga dan snel naar www.vcwageningen.nl .

Otto is vrijwilliger in het verpleeghuis Oranje Nassau’s Oord van Zinzia. Hij brengt de bewoners van en naar de tandarts, die gevestigd is in het verpleeghuis. Otto: “De mensen zitten er omdat ze dementie hebben. Dan is het niet altijd even makkelijk iedereen mee te krijgen. Soms lukt het ook niet. Dan gaan we geen overmatige stress veroorzaken. Dan doen we het een andere keer, wanneer diegene in een betere bui is. Het verpleegpersoneel is vaak zo druk, dat het meer dan zinvol is dat vrijwilligers dit doen.” Daarnaast gaat Otto, uit eigen initiatief, vaak wandelen met de cliënten. Als er afspraken uitvallen, gaat hij op zoek naar mensen die nauwelijks buiten komen of te weinig. Bij de verpleegkundigen vraagt hij wie er niet zoveel buiten komt. Dan loopt hij een rondje langs de kamers om die mensen op te halen. Otto: “Eigenlijk komt iedereen hier te weinig buiten. Sommigen hebben geen familie in de buurt, die hen meeneemt. Daar ga ik dan mee lopen. In het bos rondom is het heerlijk rustig wandelen. Dan is er ook tijd voor een goed gesprek. De mensen laten dan blijken hoe zeer zij het waarderen.” Ook op Oranje Nassau’s Oord heeft de pandemie invloed gehad. Het vrijwilligersbestand is geslonken en nieuwe vrijwilligers zijn hard nodig. Bijvoorbeeld een gastheer of -vrouw. Otto: “Het is een erg leuk team. Maar we kunnen nog veel meer vrijwilligers gebruiken. We hebben ook iemand die de mensen voor de kapper haalt. Kortom, voor iedereen is er wat.” Otto werkt sinds januari anderhalve dag op Oranje Nassau’s Oord. Het werk geeft hem ontzettend veel voldoening. Otto: “Stel je nou eens voor dat je daar zelf komt te zitten en niemand wil iets met je doen. Dan is het fijn als er vrijwilligers zijn die wat met je kunnen ondernemen. Het geeft je zelf ook een goed gevoel. Dit is echt een nuttige invulling van je tijd. Het is het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb best wel wat banen gehad, maar dit is het leukste. De interactie, voor de mensen werken, het kleine team. Het is precies wat ik zocht.”

“Een ritje met de taxi is voor de meeste mensen te duur, of zelfs onbetaalbaar. En je krijgt je niet altijd de aandacht zoals bij de Plusbus. De meerwaarde van de Plusbus is dat je mensen helpt die anders misschien in een isolement zouden raken”, zegt Nico. Nico is vrijwilliger bij de Plusbus van Solidez. De Plusbus is een initiatief om Wageningers van A naar B te brengen, in het bijzonder ouderen en mensen met een beperking. Voor een klein prijsje, met extra begeleiding. Nico: “We geven iedereen de tijd. We helpen met het in- en uitstappen. Daarnaast kijken we als chauffeur bijvoorbeeld of mensen bij het ziekenhuis wel de goede ingang nemen. Of als we ze weer naar huis brengen, begeleiden we ze tot de voordeur of verder. Aandachtspunten die weinig moeite kosten, maar die mensen zeer waarderen. En die service kunnen we met de Plusbus ook bieden.” Al vijf jaar lang rijdt Nico een halve dag per week op de Plusbus. En hier en daar nog een extra halve dag, bijvoorbeeld bij uitval van een andere chauffeur. Sinds het oprichten van de Plusbus veertig jaar geleden, toen nog de ‘Buurtbus’, had het al zijn sympathie. Het openbaar vervoer reed steeds minder door de wijken. De mensen die minder mobiel zijn, waren daar de dupe van. Dat heeft de Plusbus opgevangen. Nico: “Onderschat het werk niet. Een volle dag rijden is behoorlijk zwaar. De meeste ritjes zijn kort. Dan is het veel uit- en instappen en de mensen helpen. Daarna kom je wel voldaan thuis.” Vaak heeft Nico goede gesprekken met de mensen die meerijden. Er komt namelijk veel kennis van vroeger naar boven, al rijdende door Wageningen en omgeving. Nico: “De mensen zitten vol met weetjes over Wageningen. Als je dan ergens langsrijdt, krijg je de verhalen van destijds mee. Dat zijn leuke dingen om te horen over Wageningen. De mensen vinden het vaak leuk om te vertellen. En door de Plusbus zijn ze mobieler, terwijl een taxi misschien een stap te ver is. De Plusbus is laagdrempelig. En heel gezellig.”

Verstopt tussen het loof van de Wageningse Berg, op de grens met de Eng, ligt het Wagenings Wijngoed. Een klein paradijs, waar je tussen de wijnstokken niks merkt van het drukke stadsleven. Het hele jaar door is er een levendige bedrijvigheid op het terrein. Katrina is sinds 2018 actief bij het Wijngoed als teeltvrijwilliger en sinds vorig jaar ook als coördinator van de vrijwilligers. Katrina: “Elk jaar zie je de plant groeien en de volledige cyclus doormaken. Daardoor leef je zelf ook met de plant mee.” Ton heeft de leiding over de teeltploeg. Zelf is hij opgegroeid op een tuinbouwbedrijf. Hij was al dus vroeg in de weer met allerlei planten. Inmiddels is hij dertien jaar actief bij de teeltploeg op het Wijngoed. Ton: “Een tomaat of een komkommer is niet verschillend van een wijnstok. Ik weet hoe planten reageren als je bepaalde handelingen uitvoert. Daar zit meestal niet veel verschil in. De kennis die ik heb, probeer ik mee te geven aan andere vrijwilligers. Je wilt graag dat de wijngaard er mooi egaal bij staat. Dat maakt ons allemaal heel tevreden.” Katrina: “Het is een soort microklimaat bij ons op het Wijngoed. Alleen de vogels hoor je overvliegen. Het is er verder stil. Tijdens de vrijdagmiddagborrel voor vrijwilligers genieten wij dan soms met een glaasje in het zonnetje, met de vogels. Dan waan je je bijna in Zuid-Frankrijk. In het weekend staan we in een tent met onze wijnen klaar voor bezoekers. Die kunnen dan wijn proeven of een rondleiding krijgen.” Het is soms flink aanpoten op het Wijngoed. Vooral in de zomer, als alles in een paar weken tot volle bloei komt. Omdat de wijn biologisch geteeld wordt, is het extra belangrijk de schimmels onder controle te houden. Katrina: “Het is fijn als nieuwe vrijwilligers het leuk vinden om dit hele proces mee te maken. We weten ondertussen dat enige regelmaat in het werk, wekelijks een dag(deel), het fijnst is voor vrijwilligers. Dan kun je op je gemak zelfstandig werken.” Binnenkort hangen de eerste druifjes weer aan de ranken. Dan gaan de handen uit de mouwen. Heb je belangstelling om op het wijngoed aan de slag te gaan? Reageer dan snel op de vacature op de website.

“Ik moest zeggen wat voor een persoon ik zocht. Nou liefst een man. Leeftijd maakt mij niet uit. Iemand met wie je kunt praten en iets mee kan doen”, vertelt Martin (90 jaar). Hij woont al 60 jaar in Wageningen. In 2020 overleed zijn vrouw na een periode van ziekte. Structuur viel weg en eenzaamheid dreigde. Hij had behoefte aan afleiding. Gestimuleerd door zijn omgeving klopte Martin aan bij het maatjesproject van Humanitas. Zij plaatsten een vacature bij Vrijwilligers Centrum Wageningen (VCW). Zo kwam Martin in contact met Daan, een student van 22 jaar. Daan had zijn eigen verhaal: “Na een tijdje studeren, wilde ik uit mijn bubbel stappen. Het leven is meer dan je studie. In de vacaturebank van VCW kwam ik de oproep van Humanitas tegen.” Bij de kennismaking vertelde Daan: “Ik heb als hobby modelbouw en zou dat best willen delen.” Dat maakte iets los bij zijn oudere gesprekspartner Martin: “In 1940 werd ik negen jaar en waren er minder mogelijkheden voor hobby’s zoals modelbouw. Ik heb dat altijd willen doen, maar ik ben er tot op de dag van vandaag nooit aan toe gekomen. Dat was natuurlijk een prima binnenkomer. En hoe mooi kan het zijn. De jeugd leert de ouderdom een vliegtuig te bouwen.” In een aantal weken is het vliegtuig gegroeid tot het resultaat wat nu op de tafel staat. Daan is nog niet helemaal tevreden maar vindt dat het er wel mooi uitziet. Het grote leeftijdsverschil is geen belemmering. Misschien wel een voordeel. Daan vindt het leuk de verhalen van vroeger te horen en Martin vertelt graag over zijn ervaringen als meubelmaker en antiekrestaurateur. Daan stimuleert Martin om buiten dingen te ondernemen. Daan: “We stellen geen doelen in de tijd. We doen wat we allebei leuk vinden. Proberen buiten te lopen (meestal met rollator) maar weten ons binnen ook altijd te vermaken.” Iedereen krijgt weleens te maken met een onverwachte situatie, iets waar je niet op zit te wachten. Je moet dan hopen dat je het zelf of met de mensen om je heen oplost. Soms lukt dat niet en dan is ondersteuning van een betrouwbare partij een mogelijke keus. Ook hulp nodig van een vrijwilliger? Bel of mail naar het VCW: 0317 413 088, [email protected] , www.vcwageningen.nl .

“Na mijn studietijd kwam ik op een nieuwe plek terecht. Dan moet je alles opbouwen. Daarom ben ik gelijk vrijwilligerswerk gaan doen. Onder andere bij mijn voetbalclub SKV. Daar, en op nog veel meer plekken, ontmoet ik zoveel leuke Wageningers,” vertelt Jesper. Jesper Broekhof (35 jaar) verhuisde vijf jaar geleden met zijn vrouw en twee kinderen naar Wageningen. Jesper: “Ik heb bijvoorbeeld meegewerkt aan het Kinderfestival bij het WICC afgelopen jaar. Ook zette ik samen met mijn oom uit Wageningen een online inzamelingsactie op via WhatsApp voor de Voedselbank. Lokaal impact maken. Iets doen waar je andere Wageningers echt mee vooruit helpt. Daar word ik gelukkig van.” Jesper trouwde in de afgelopen vijf jaar, kreeg twee kinderen en heeft een drukke baan. Hij zit in een drukke levensfase. Dan ligt het niet voor de hand om er vrijwilligerswerk bij te doen. Toch houdt hem dat allerminst tegen. Jesper: “ Ook al zijn de weken snel gevuld, dan nog vind ik het belangrijk om ruimte te maken voor vrijwilligerswerk. Het is niet per se nodig elke week hetzelfde aantal uren te doen. Bijvoorbeeld vorig jaar hebben we ons een week volledig ingezet voor de inzamelingsactie voor de Voedselbank. We hebben toen in één week 10.000 euro opgehaald.” Jesper ziet het als volgt als het om vrijwilligerswerk gaat: “Leuke dingen gaan vanzelf. Vind iets waar je hart sneller van gaat kloppen. Iets waarbij je je talenten kan delen of inzetten. Als je dat hebt gevonden, dan heb je het ook eerder leuk met elkaar.” De ouders van Jesper zijn al tientallen jaren erg actief in het vrijwilligers- en verenigingsleven. “ Zelf ben ik opgegroeid in een gezin waar vrijwilligerswerk doen de norm is. Mijn ouders hebben mij opgevoed met de mentaliteit dat het normaal is om iets terug te doen voor de plek waar je woont en leeft. Dat je niet alleen maar neemt, maar ook iets teruggeeft”. Zo helpt Jesper bijvoorbeeld bij het organiseren van het jaarlijks terugkerende Kinderfestival. Samen met de Ronde Tafel (een vereniging van mannen tussen de 18 en 40 jaar), wordt hier geld opgehaald voor de Speelgoedbank. Volgens Jesper is het geen vanzelfsprekendheid om op te groeien in een stabiele thuissituatie en de kans te krijgen om een goede opleiding te volgen. Jesper: "Dit koester ik. Voor mij brengt dit juist een grotere verantwoordelijkheid met zich mee om nog meer terug te geven". Daarnaast mag er van hem een wederkerigheid zitten in het doen van vrijwilligerswerk. “Er mag ook prima iets voor jezelf in zitten. Zelf ontwikkel ik er mij immers ook, door te leren van andere Wageningers”. Genoeg kansen dus, voor mensen van Jesper zijn leeftijd om vrijwilligerswerk te doen. De tijd en fase waarin hij en anderen in zitten is kostbaar. Gelukkig zijn er genoeg mogelijkheden om je eenmalig of op oproepbasis in te zetten. “Maak ruimte, en je vindt zeker iets wat je leuk vindt. Dan valt alles op zijn plek”, sluit Jesper af.

Wageningen – In 2013 begon Mark Reijerman in Wageningen als student, en zette zich al snel in bij het lokale vrijwilligersleven. Hij zette de sportvereniging Wageningen Beasts en gemeenteraadspartij Connect Wageningen op. Maar dat heeft hij niet alleen gedaan. Mark: “Ondertussen heb ik in Wageningen een groot sociaal netwerk. Mensen staan voor mij op nummer een. Als er iets is, sta ik voor ze klaar. En omgekeerd. Je kunt uiteindelijk vrij weinig alleen. Als je iets wil bereiken, moet je dat samen met anderen doen.” Als vrijwilliger bij Connect Wageningen, met zo’n dertig leden, zet Mark zich onder andere in om de kloof te dichten tussen jongeren en studenten van Wageningen. Samen met jongerenvereniging Unitas wil Connect een avond organiseren waar jongeren en studenten met elkaar in gesprek gaan. Mark: “Tussen deze twee groepen, was voorheen al een scheiding. Door corona en de lockdowns is dat alleen maar toegenomen. We hopen met die avonden een hoop ideeën te krijgen waar we mee aan de slag gaan.” Mark is begonnen als lijsttrekker voor Connect, maar houdt zich ondertussen meer op de achtergrond bezig. Maar niet voor niets is hij na acht jaar nog steeds volop actief bij Connect. Elke week is er een vergadering en regelmatig worden er activiteiten georganiseerd, zoals een wandeling voor stamceldonatie. Mark: “Bij Connect is het heel leuk. We zijn laagdrempelig. Iedereen mag meepraten en meedoen. Als er iemand naar ons komt met een probleem, gaan we samen aan tafel zitten. En dan zoeken naar oplossingen. Via ons eigen netwerk, als persoon of de politiek.” Wageningen kent een groot aantal vrijwilligers. Daar worden een hoop mensen mee geholpen. En ook voor de vrijwilligers biedt dat kansen. Mark: “Bij vrijwilligerswerk is het misschien niet zo duidelijk, maar dit is soms eveneens een sociaal vangnet voor de vrijwilliger zelf. Het is belangrijk dat we beseffen dat we draaien op vrijwilligers in Wageningen. En dat daar ook veel jongeren en studenten aan bijdragen. Ik vind het heel fijn dat er zoveel vrijwilligers zijn.”

“Elke eerste woensdag van de maand van 10.00 tot 11.00 uur kunnen inwoners die een bijstandsuitkering hebben of die hulp ontvangen van de gemeente binnenlopen in de Binnenstadwinkel. Dan luisteren we naar hen en nemen dit mee in ons werk”, vertellen Elles Zink, Amin Hagouchi en Auke Verhaaf. Zij zijn alle drie vrijwilliger bij de Cliëntenraad Samenleving Wageningen (CSW). De cliëntenraad brengt gevraagde én ongevraagde adviezen uit over alles wat onder het sociale domein valt. Adviezen over de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO), Participatiewet en de Jeugdwet. De Cliëntenraad is niet bang de confrontatie aan te gaan, maar altijd constructief. Voorzitter Auke Verhaaf: “Tegenwoordig betrekt de gemeente de cliëntenraad vroeg in het proces. Dat was vroeger wel anders. Er is nog altijd een heel gat tussen wat er achter het bureau bedacht wordt en wat mensen ervaren. De gemeente hoopt dit gat de dichten. Maar dat lukt niet altijd. Daarom is er de cliëntenraad.” De cliëntenraad vertegenwoordigt alle inwoners die ondersteuning krijgen uit het sociale domein. Amin: “Wij maken zelf ook allemaal gebruik van het sociale domein. Het is fijn voor onze achterban, dat zij weten dat er mensen zijn die voor hen opkomen. En die weten waar ze het over hebben. Daar ligt onze kracht.” Elke maand is er een vergadering, momenteel online, waarin het hoe en wat wordt besproken van de adviezen of problemen waar inwoners tegenaan lopen. Daarnaast zijn er verschillende werkgroepen, zoals bijvoorbeeld de werkgroep Armoede. Amin: “Ieder heeft zo zijn eigen specialisme. De een weet veel van de Jeugdwet af en de ander weer van schuldhulpverlening. Zo vult iedereen elkaar aan.” In de werkgroep zitten twee tot drie leden van de raad. De werkgroep bereidt de adviezen voor. Elles legt uit waarom zij vrijwilliger is: “De beloning zit zich in het sterk maken voor de mensen die zelf geen stem kunnen geven aan hun situatie. We proberen de problemen van onze achterban persoonlijk voor te leggen aan de gemeenteraad. Als iemand bijvoorbeeld consequent tegen de soms ingewikkelde communicatie vanuit de gemeente aanloopt. Dan ziet de gemeente de mens erachter, dan gaat het leven.” De leden van de cliëntenraad hebben altijd hun oren en ogen open. Elles: “Zelf doen we alle drie vrijwilligerswerk hiernaast. Naast dat dat ontzettend leuk is om te doen, vangen we daar vaak signalen uit op. Daar krijgen we informatie die we anders niet zouden horen.” Amin geeft bijvoorbeeld veel ondersteuning aan vluchtelingen. Ook daar schortte het wel eens aan communicatie en de plannen die de gemeente heeft. Auke sluit af met een hoopvolle boodschap: "We gaan uit van vertrouwen, niet van wantrouwen. Dat is bij de gemeente gelukkig ook veranderd.

“Elke week krijg ik foto’s en filmpjes te zien van de vrijwilligers. Ze vinden het heel leuk om te helpen” vertelt Janne. “Mensen komen vaak terug voor meer vrijwilligerswerk. Ze vragen dan enthousiast of er nog meer werk is”, vult Zein aan. Janne en Zein bemensen wekelijks de Meedoenbalie op het AZC De Keijenbergseweg. Hier kunnen vluchtelingen zich aanmelden voor vrijwilligerswerk of voor een van de andere activiteiten. De balie is een samenwerking tussen het Vrijwilligers Centrum Wageningen en het COA. Zein en Janne zien zelf elke week weer hoeveel impact de Meedoenbalie maakt. In de Meedoenbalie hangt het aanbod van vrijwilligerswerk, maar ook ander aanbod waar zij aan kunnen meedoen. Zoals taallessen, een koffieochtend in een wijkcentrum, een wandelactiviteit of een cursus solliciteren. Vaker meedoen, daar draait het om. Zo krijgen de vluchtelingen kans om vanaf de eerste dag bij te dragen aan de maatschappij. En natuurlijk de kans zo hun eigen kennis en kunde te onderhouden en leuke en leerzame activiteiten buiten het AZC te ondernemen. Zein spreekt Arabisch. Dat is handig voor de vluchtelingen die nog geen Nederlands of Engels spreken. Zein: “De mensen die hier komen voelen zich soms verloren en verward. Het belangrijkste is dan dat ik kan vertalen. Dat maakt de barrière om vrijwilligerswerk te doen voor de vluchtelingen al een stuk kleiner. We proberen altijd iets te zoeken wat bij de vrijwilliger past. Het is belangrijk om hun vaardigheden bij te houden.” Janne studeert, maar heeft momenteel een tussenjaar. Haar agenda kreeg daardoor een stuk meer gaten. Zij wilde altijd al iets doen voor een ander. Janne: “Ik heb er vaak over nagedacht. De functie van baliemedewerker klonk erg leuk en zo kan ik echt iets betekenen. Mijn motivatie is dat het vluchtelingen al zo moeilijk wordt gemaakt hier te komen en dan wordt het ze nog steeds zo moeilijk gemaakt om hier te zijn. Als ik daarbij een heel klein beetje kan helpen, zou dat enorm fijn zijn.”

Gabriela heeft energie voor tien, zo lijkt het wel. Sinds zij begonnen is als gastvrouw bij Huis van de wijk De Nude is zij nog veel meer gaan doen. Naast gastvrouw runt Gabriela het naaiatelier en geeft Spaans aan de Volksuniversiteit. En ze is nog lang niet klaar. Gabriela: “In het wijkcentrum heb ik al een naaiatelier opgezet en ben ik gastvrouw. Het is een ontmoetingsplek voor iedereen in Wageningen. Voor mensen die alleen wonen, beperkingen hebben, die het moeilijk hebben, of die net in Nederland zijn of gewoon op zoek zijn naar gezelligheid. Je ziet iedereen voorbijkomen. Dat vind ik zo goed van het wijkcentrum: je kan er iets betekenen voor de mensen om je heen.” Een aantal jaar geleden kwam Gabriela vanuit Ecuador naar Nederland. Haar Nederlands was toen nog niet zo goed en het was moeilijk om contact te leggen. Thuis zitten was niet haar ding. En als immigrant was het in eerste instantie moeilijk om een baan te vinden. Ze ging op zoek naar vrijwilligerswerk en kwam terecht bij het wijkcentrum in De Nude. Daar begon ze als gastvrouw. Gabriela legt uit waarom: “Ik kom uit een gezin dat altijd een restaurant heeft gehad. Ik vind ik het heel leuk om in de keuken of bediening te werken. Om koffie en thee te serveren.” Al snel vond ze haar draai en werd haar gevraagd om haar hobby in te zetten. Dat is het maken en repareren van kleding. Gabriela: “We zijn bezig om kleding te recyclen. En om mensen te helpen die helemaal niets weten van naaien. We beginnen vanaf nul. Iedereen mocht zelf kiezen wat ze wilden leren om te maken. Kleren voor hun kinderen, bloesjes, tassen voor de vrouwen, echt van alles.” Het wijkcentrum is een bron van plezier en inspiratie voor velen. Zo ook voor Gabriela: “Sinds ik daar werk heeft het mij geholpen mensen te leren kennen, te ontmoeten en te zien dat je niet alleen bent. Dat heeft mij echt gemotiveerd om stapje voor stapje vooruit te gaan. Je ziet dat je soms mensen ontmoet die affiniteit hebben met wat jij doet. Zo bouw je op elkaar.” Er zijn bijvoorbeeld plannen om een eigen bedrijf op te zetten. “Dat soort plannen had ik niet toen ik net in Nederland kwam. Het is belangrijk om met anderen aan de slag te gaan. Samen kun je veel meer dan alleen. Sindsdien heb ik vertrouwen in mijn dromen”, vertelt Gabriela. Bijna elke dag zijn er activiteiten in het Huis van de wijk de Nude. Cursussen voor koken, salsalessen, voetballen of knutseluurtjes. Je kunt zelf ook je eigen activiteit opzetten, zoals Gabriela. “Geef een beetje van je tijd aan anderen. Dat geeft zo’n positief gevoel”, sluit Gabriela af.

In 2017 zocht Gendis naast haar studie omgevingswetenschappen naar vrijwilligerswerk. Het Vrijwilligers Centrum Wageningen introduceerde haar bij de Voedselbank. Gendis werkte daar drie jaar lang als vrijwilliger. Inmiddels is zij weer terug en werkend in Indonesië. Doordat Gendis zo enthousiast werd van het werken bij de voedselbank, raakte zij geïnspireerd om een eigen voedselbank in Bandung op te zetten. Gendis: “Ik zag thuis in Bandung een hoop armoede. Ik wilde heel graag helpen, maar ik wist niet precies hoe. Na een aantal gesprekken met Lous van Vloten-Doting, voormalig coördinator van Voedselbank Neder-Veluwe, zijn we aan de slag gegaan. Het idee groeide al snel. Na een hoop overleg over het hoe en wat van een voedselbank, ook met mijn man thuis die een achtergrond in de economie heeft, heb ik de moed verzameld om een voedselbank op te zetten. Na een inzamelingsactie met de hulp van de Rotary Wageningen konden we beginnen. Vrienden vertelden me dat het moeilijk zou zijn. We zijn klein begonnen en zo langzaamaan gegroeid.” Intussen helpen Gendis en de vrijwilligers al meer dan vijfhonderd mensen door het geven van tienduizend maaltijden sinds juli 2020. In Indonesië bestond er al een maatschappelijke beweging om voedsel te doneren aan hen die het nodig hebben. Maar dit gebeurde vaak sporadisch en spontaan. Er was dan ook enig argwaan toen Gendis begon. Nu is dat wel anders. Gendis legt uit: “Veel van onze producten komen direct van de boeren in de omgeving. Ook de lokale bakkerij steunt ons. Zij hebben vaak een overschot en die zij doneren aan de voedselbank. Zij zijn erg trots op hun producten en zouden het zonde vinden als het weggegooid moet worden.” Naast de families die voedselpakketten komen halen, doneert de voedselbank ook aan lokale weeshuizen. Het voedsel komt onregelmatig. Vaak komt er een hoop in één keer. Gendis: “Dan regel ik met mijn man dat het goed terechtkomt. Aangezien de meeste vrijwilligers vaak fulltime werken naast het vrijwilligerswerk is het wel eens moeilijk dit te regelen. Dat zorgt soms voor stress. Daarom zijn we ook op zoek naar betaalde krachten en hebben we nu stagiaires van de universiteit hier in Bandung.” De oprichting van de voedselbank geeft Gendis ontzettend veel voldoening: “Het werk geeft mij bezieling. Je geeft zo veel terug aan de gemeenschap. Mijn man en ik zijn gezegend en willen anderen helpen en dit geluk delen. Het gaat niet alleen om status en geld. Anderen helpen geeft veel meer plezier en dat maakt iedereen blij”, vertelt Gendis opgetogen. De voedselbank is nog altijd aan het groeien. Er zijn al plannen om in andere omliggende steden een voedselbank op te zetten. Daarnaast geeft Gendis online workshops aan anderen hoe zij zelf een voedselbank op kunnen zetten. Zo blijkt maar weer dat goede ideeën, hoe klein of hoe groot, universeel zijn.

Als vrijwilliger zette Marisca een knutselochtend op bij woonzorgcentrum Vilente Overdal. Marisca legt uit: “Ik ben er om een gezellige knutselochtend aan te bieden voor de bewoners. Meestal zijn het leuke kleine dingetjes die we maken. Soms is het nodig dat ik een beetje meehelp. Het belangrijkste is dat we gezellig samen bezig zijn. Dat de bewoners even uit de sleur van de dag zijn. Hun hoofd kunnen leegmaken en even lekker creatief bezig zijn.” Marisca is een van de vele vrijwilligers bij Overdal, een van de acht verpleeghuizen van Vilente. Overdal zit de komende twee jaar in een gebouw van Oranje Nassau Oord, op de rand van Wageningen en Renkum. Zij blijven tot hun nieuwe gebouw in Oosterbeek gerealiseerd is. Marisca zegt: “Soms maken bewoners iets leuks voor hun mantelzorgers of de verpleging. De knutselgroep maakt eigenlijk van alles. Bijvoorbeeld vogeltjes met een pompon in het midden. Wat leuk is, is dat de bewoners meteen de techniek van vroeger herkennen. Voor de herfst versieren we kalebassen. Ook maken we dingen van klei en met schelpen. Het maakt eigenlijk niet uit wat we maken. Sommige bewoners komen alleen voor de koffie. Dat is ook goed. We maken een gezellige tafel en hebben het leuk met zijn allen. De gesprekken lopen vaak als vanzelf. De ochtend vliegt vaak voorbij.” Marisca is afgelopen maart begonnen. Zij begon met een klein groepje. Nu zijn het meestal zes tot acht bewoners die mee doen. Marisca: “Dat is soms best intensief. Daarom komt er nu een kennis mee. Een extra stel handen is ontzettend fijn. Voor de bewoners is deze onderbreking in de dag erg welkom. Ik zelf krijg er veel dankbaarheid en positieve energie voor terug. Het is zo leuk om te zien dat de bewoners er blij van worden en er naar uit kijken..” Begeleiding van de knutselgroep is een mogelijkheid van vrijwilligerswerk. Bij Vilente Overdal zijn verschillende vrijwilligerstaken. Zou je zelf ook aan de slag willen als vrijwilliger bij Woonzorgcentrum Vilente Overdal? Ga dan snel naar de website van het Vrijwilligers Centrum Wageningen: www.vcwageningen.nl.

Christy, Djuna en Mariska wonen alle drie in Wageningen en hebben elkaar aan het begin van de coronacrisis in 2020 leren kennen. Omdat Christy tot een risicogroep behoort, kon zij langere tijd niet naar haar werk. Ook boodschappen doen, was een probleem. Christy woont alleen met haar kater. Hoewel zij wel een sociaal netwerk heeft, had ze behoefte aan iets extra’s. Daarom vroeg zij om hulp. In dezelfde week in april kwamen Djuna en Mariska haar te hulp. Mariska deed iedere week de boodschappen en Djuna belde Christy elke woensdag op voor een praatje. Christy: “Door de contacten met hen kwam ik buiten mijn eigen wereld. Zo kon ik beter relativeren. Zij boden gezelligheid en zorgden tegelijk voor een beetje structuur.” Mariska en Djuna hadden zich spontaan gemeld bij de coronahulplijn. Net als 500 andere inwoners die graag hun stadsgenoten wilde helpen. Het aanbod van Djuna en Mariska: een stukje tijd aanbieden aan een ander. Dat leverde hen ook wat op. Mariska: “Een kleine moeite om wat meer boodschappen te doen en die te brengen bij iemand die mij met een blij gezicht beloont.” Djuna vult aan: “Als ik hoorde dat Christy die middag ging wandelen, motiveerde dat mij om dat ook te doen. Ook was het fijn om te merken dat ik met een kleine opmerking dingen kon relativeren voor Christy. Daarnaast is het ook gewoon gezellig. We bellen nog steeds elke twee weken.” Bijzonder is dat Christy en Djuna elkaar nog nooit hebben gezien. Het contact was louter telefonisch. Djuna en Mariska kennen elkaar alleen van naam. Djuna: “Soms moet je gewoon wat hulp durven vragen als dat nodig is, dat heb ik zelf ook geleerd.” Mariska zegt tegen Christy: “Jij bent juist enorm sterk omdat je ons toelaat, Christy. De meeste mensen wagen die stap niet en blijven op zichzelf.” Christy sluit af: “Ik ben jullie heel dankbaar dat jullie deze hulp geboden hebben.” Wat mag je concluderen uit de ervaringen? In ieder geval dat de actie in 2020 om steun te organiseren voor mensen die door corona in de knel kwamen effect heeft. Dit voorbeeld is er een van vele. Soms is er wat extra nestwarmte nodig. De intensiteit en de manier waarop die warmte wordt gevraagd zal per persoon verschillend zijn. Soms gaat het om het formaat van een ooievaarsnest, een nestkastje en soms gaat het maar om een kuiltje in het zand. De coronahulplijn startte meteen in de eerste week van de lockdown in 2020. Het is een initiatief van verschillende organisaties van Welsaam. Het samenwerkingsverband Welsaam zet zich in voor het welzijn van alle inwoners van Wageningen en ondersteunt inwoners en organisaties die zelf iets willen bijdragen aan de samenleving. De coronahulplijn is nog steeds actief. Heb je hulp nodig door voortdurende coronasituatie? Of heb je een ander vraag? Aarzel niet. Bel of mail het Vrijwilligers Centrum Wageningen: [email protected] (0317) 413 088 op ma t/m do van 9:30 tot 11:30 uur, en di t/m do ook van 14:00 tot 16:00 uur.

“Rondom de bibliotheek hebben we peuken geraapt, bijna zesduizend stuks. In de zomer halen we in de uiterwaarden wel honderd kilo zwerfafval op”, vertelt Mariet Verstegen van Wageningen Schoon. Dit burgerinitiatief houdt eens in de maand een grote schoonmaak binnen Wageningen. Elke eerste zondag van de maand verzamelen de vrijwilligers op een andere plek. Mariet: “Dan drinken we eerst koffie. Daarna gaan we in groepjes aan de slag.” Daarnaast zijn er tachtig tot honderd vrijwilligers die in hun eigen wijk, soms dagelijks, afval rapen. Mariet is op meerdere manieren actief bij Wageningen Schoon. Naast het opruimen van zwerfafval, is educatie ook belangrijk. Mariet: ”Ik ben voorleesoma bij Pipeloi, de buitenschoolse opvang. Daar leer ik de kinderen het belang van een schone omgeving. De basisschool haakt erop in via allerlei opdrachten. Om begrip te kweken en bewust te maken. Soms worden er door de afvalcoaches excursies georganiseerd naar de ACV-centrale.” Mariet legt uit wie er allemaal meedoet bij Wageningen Schoon: “Twintig jaar geleden ben ik met mijn kleinzoon Arno begonnen om de schoolroute schoon te houden. De wijkvoorzitter, Joop Beumer, vond dat zo’n goed initiatief en kaartte het bij de gemeente aan. De wijkagent spoorde ons toen aan oranje hesjes te dragen. Dan ben je herkenbaar en weten de mensen waar je mee bezig bent. In het begin werd ik nogal eens raar aangekeken. Wie gaat nou de troep opruimen van een ander? Na enige tijd is het idee gaan rollen en nu doen de sport- en studentenverenigingen ook mee.” Als laatste doet Mariet een oproep: ‘Van ons krijgen de vrijwilligers hesjes en knijpers. Voordat het afval wordt opgehaald is er nog een weegmoment. De vorige burgemeester, Geert van Rumund, wilde altijd graag de opgehaalde kilo’s weten. Ik hoop dat dit nieuwe burgemeester aanspreekt. Hij mag rustig een keertje meegaan. En de rest van Wageningen is natuurlijk ook welkom op de eerste zondag van de maand. Mocht dat niet uitkomen, kun je natuurlijk altijd zelf aan de slag.’  Wil je ook meedoen? Kijk voor datum en startlocatie op: www.wageningenschoon.nl

Arianne en Regien werken als vrijwilliger bij Terre des Hommes aan het Salverdaplein. Na een verhuizing twee jaar geleden draait de winkel inmiddels weer op volle toeren. Regien is er sinds het begin bij en Arianne sinds vier jaar. Arianne is naast haar werk in de winkel ook secretaris in het bestuur van de winkel. Regien: “Het zijn de kinderen die we steunen, waar we met veel plezier voor werken. Zelf heb ik een goed leven en heb ik twee mooie kinderen opgevoed. Inmiddels ben ik met pensioen. En heb dus ook de tijd en energie. Dit kan ik allemaal kwijt in de winkel. Ik ontmoet in de winkel ontzettend veel leuke mensen en collega’s”, zegt Regien. Bij Terre des Hommes Wageningen werken ze met ruim 60 vrijwilligers. Een team van verkopers werkt eens in de twee weken een dagdeel samen in de winkel. Daarnaast zijn er vrijwilligers die op de achtergrond werken. Zij doen van klusjes in de winkel en het prijzen van de binnen gekomen artikelen. Terre des Hommes voorkomt dat kinderen worden uitgebuit en werkt samen met lokale bevolking aan projecten in Azië, Afrika, Europa en het Midden-Oosten. Arianne: “Voor corona kwamen de vrijwilligers constant over de vloer. Een hoop gezelligheid gaf dat. Maar dat is veranderd. Inmiddels hebben we daar een goede weg in gevonden. Het is allemaal wat meer gestructureerd, maar het werkt zo ook. Het team is ontzettend gezellig en dat geeft veel energie.” Er zijn genoeg leuke uitdagingen als vrijwilliger. Regien: “De inbreng valt soms moeilijk te regisseren. Klanten mogen als we open zijn spullen doneren. De hele dag door. Ons magazijn is tamelijk klein. Het is dus nodig dat we dat redelijk snel wegwerken. Maar eigenlijk komen we er altijd wel uit. Arianne vult aan: “Er zijn veel vrijwilligers die dagelijks bezig zijn met het sorteren, controleren en prijzen van alle inbreng zoals: kleding, schoenen en tassen, sieraden, speelgoed, boeken, kantoorartikelen, cd's en dvd's, huishoudelijke artikelen en brique en braque. Ik vind het fijn om op deze manier kinderen in nood te kunnen helpen.”

Vrijwilligers Centrum Wageningen hulp door vrijwilligers

“Afgelopen jaar ontwikkelde ik samen met andere vrijwilligers ‘B&B for Bees’, een les over wilde bijen. Dat was ontzettend leuk om te doen. Ondertussen leerde ik steeds beter Nederlands”, vertelt Camila enthousiast. Camila Soledad Pizarro Perez is vrijwilliger bij Het Groene Wiel. Het Groene Wiel verzorgt educatie over natuur, duurzaamheid en gezondheid vanuit een pand aan de Hendrikweg in Wageningen. Alle basisscholen in Wageningen nemen deel aan de lessen en excursies van Het Groene Wiel. Tessa de Been, projectleider: “We ondersteunen scholen want de voorbereiding van levensecht natuuronderwijs en goede projecten over duurzaamheid kost veel tijd. Nu kunnen leerkrachten activiteiten uit het jaarprogramma van Het Groene Wiel kiezen en komen de kinderen vaker in de mooie natuur rondom Wageningen.” Camila kwam drie jaar geleden naar Nederland. Zij wilde tijdens haar inburgering vrijwilligerswerk doen. Omdat zij van natuur, dieren en kinderen houdt, startte zij bij Het Groene Wiel en de Stadsboerderij. In het project ‘B&B for Bees’ werkten deze beide organisaties samen. De scholen kwamen hun lesmateriaal ophalen bij de Stadsboerderij. Bij Het Groene Wiel zijn vrijwilligers die als lid van de ontwikkelgroep helpen de lessen te ontwikkelen. Zoals Camila heeft gedaan. Maar er zijn ook vrijwilligers, die ook zelf lesgeven, op scholen of in de buitenlucht. Die vrijwilligers vormen de uitvoeringsgroep. Vrijwilligers kunnen dus op verschillende manieren een bijdrage leveren. Tessa: “We proberen altijd om de verdeling van de werkzaamheden af te stemmen op de wensen of mogelijkheden van de vrijwilliger. Daar wordt iedereen beter van.” Het is belangrijk om met de lessen en het lesmateriaal midden in de samenleving te staan én tegelijkertijd goed te luisteren naar de wensen van de leerkrachten. Dat gaat niet vanzelf en kan op veel manieren. Wensen van leerkrachten worden gekoppeld aan actuele thema's. Zo is bijvoorbeeld een les ‘Elektrische apparaten demonteren' ontstaan. Een techniekles over duurzaamheid. Tessa: "Samenwerken met veel partijen is eveneens belangrijk om project te laten slagen.”

“Mensen met geldproblemen of een schuld kunnen zich bij ons aanmelden. Wij zorgen voor begeleiding naast de professionele hulp die de gemeente biedt. Wij zijn meer een ondersteuning van diegene met schuld”, vertelt Annelies, vrijwilliger bij SchuldHulpMaatje Wageningen. Zij is een van de 15 goed getrainde vrijwilligers. SchuldHulpMaatje helpt elk jaar ongeveer 25 inwoners met financiële problemen. Annelies: “Het begin van het traject geeft het meeste werk. De grootste hobbel is het verkrijgen van overzicht, want dat zijn de mensen vaak kwijt. We verzamelen alle achterstanden en schulden. Daar ben je soms lang mee bezig. We helpen bij de mensen thuis en proberen alles boven tafel te krijgen. Soms kom je na weken nog nieuwe schulden tegen.” ‘Vaak is de grootste hobbel het overzicht krijgen’ Schuldhulpmaatjes zijn er om te luisteren en samen een aflossingsplan te maken. Annelies: “Bijvoorbeeld een bewindvoerder of inkomensconsulent komt niet over de vloer. Wij wel. Wij zien de enveloppen liggen, of nemen samen de email door. Mensen krijgen soms ‘huiswerk’, dan moeten ze ergens achteraan of een telefoontje plegen. Soms is het een puzzel. Hoe zit dit of dat dan in elkaar, vraag je je af. Zelf leer ik ook nog altijd nieuwe financiële regeltjes. Als het goed gaat, worden de bezoekjes minder vaak. Als iemand uit het traject is, heb ik daarna altijd nog even contact om te horen of alles in orde is.” Vrijwilligers van SchuldHulpMaatje helpen zonder oordeel. Annelies is al meer dan vijf jaar vrijwilliger. “Voor mij is het een verrijking om bij mensen over de vloer te komen die niet tot mijn eigen kennissenkring horen. Het zorgt voor verruiming van mijn blikveld. Het is ook fijn dat je met regelmaat waardering terugkrijgt. De vrijwilligers zijn een belangrijke aanvulling op de professionals. Het heeft me echt verrast, dat je als vrijwilliger zo’n verschil kan maken. Vaak is het ook erg gezellig bij de mensen thuis. Dan denk ik: ‘Ik kom hier voor de administratie’, maar dat is niet het enige. Dat is zo fijn aan dit werk”, besluit Annelies. Heb je belangstelling hiervoor? Reageer dan direct op de vacature.

Gerrie vertelt over haar vrijwilligerswerk bij Museum de Casteelse Poort.

Een inwoner uit Wageningen vertelt haar ervaring met Buurtgezinnen

Ton Jansen is vrijwilliger bij Stichting Future Center Wageningen. Het stadion op de Berg van FC Wageningen wordt door deze stichting nog altijd in ere gehouden met behulp van vrijwilligers zoals Ton. Zijn vader nam hem van jongs af aan mee naar de thuiswedstrijden. Nu werkt hij samen met andere vrijwilligers en met zijn helden van vroeger in het stadion. Ton zegt: “Ik stond tussen de harde kern. Dat zorgde voor een hoop sfeer. Het waren mijn idolen die hier voetbalden. Daar zit ik nu koffie mee te drinken. In 2005 ben ik hier binnengewandeld als vrijwilliger en nooit meer weggegaan. We zijn allemaal wat ouder geworden, dus zijn we op zoek naar nieuwe aanwas.” Samen met Hotel Fletcher zorgen de vrijwilligers ervoor dat het stadion een unieke plek blijft. Onder andere de oude kassa’s, tribunes en sponsorborden staan er nog. Het veld ligt er verzorgd bij. En niet voor niks. Ton legt uit: “Elk jaar komen hier voetbalclubs zoals De Graafschap op trainingskamp. De teams slapen in het hotel hiernaast. Wij zorgen dat alles op en rondom het veld is geregeld. Momenteel ligt dat allemaal stil. Intussen herstellen we het oude scoreboard met de kegels. Binnenkort schonen we het archief op, en krijgen de banken en de buitenhekken weer een verfbeurt.” ‘FC Wageningen is nog steeds mijn club’ Normaal komen alle vrijwilligers elke dinsdagmorgen bij elkaar. “We drinken koffie en praten elkaar bij. Ook al gaat dat nu niet, toch blijven we in contact met elkaar. Ton vertelt hoe ze dat doen: “We hebben een Whatsapp-groep met veertig vrijwilligers. Elke dinsdag melden ze zich en laten weten hoe het gaat. Zo houden we contact. Als ik niets hoor, dan bel ik op. Het is een hechte en gezellige groep. Er wordt dan ook wel eens een barbecue, brunch, of een etentje georganiseerd.” Ton: “Waarom het zo leuk is? Je bent buiten in een groene omgeving en werkt met fijne mensen. De vrijwilligers komen uit de wijde omtrek. Door de vergrijzing van onze vrijwilligers wordt het voor sommige wel steeds moeilijker hier te komen, en werkzaamheden te verrichten. Daarom hebben we nieuwe mensen nodig. Binnenkort starten we weer, dus kom eens binnenwandelen op dinsdagmorgen. Dan ben je welkom. De koffie staat klaar.”

Na ruim vier maanden is de Wereldwinkel, zoals vele andere winkels, weer open. Jenny van der Most is ruim een half jaar geleden begonnen als verkoopmedewerkster. Ze verruilde de vrijwillige zorg voor de Wageningse cadeauwinkel. De Wereldwinkel verkoopt originele cadeaus uit alle windstreken. Ze worden gemaakt met respect voor mens en milieu. Zo stimuleert de Wereldwinkel eerlijke (wereld)handel en duurzame ontwikkeling. Jenny zegt: “In die korte tijd heb ik al een hoop geleerd. De klanten komen speciaal om een verantwoord cadeau te kopen. Ik vind het ontzettend mooi om daaraan bij te dragen.” Jenny staat samen met een andere vrijwilliger elke woensdagmiddag in de verkoop. Ze helpt klanten bij het uitzoeken van een origineel cadeau. “Het is leuk iemand anders te helpen bij het uitzoeken. Iedereen heeft natuurlijk weer wat anders in zijn hoofd. Dan is het een leuke uitdaging om samen iets te vinden. Er worden twee mensen blij van een aankoop in de Wereldwinkel. Diegene die het cadeau krijgt en degene die het heeft gemaakt. Als iemand Tunesisch aardewerk, gerecyclede leren tassen of vilten oorwarmers uit Nepal koopt, weet ik dat het geld goed terecht komt.” Met dat in haar achterhoofd staat Jenny met een tevreden gevoel in de winkel. Jenny zegt: “Als je het fijn vindt om klanten te helpen, is het al goed. De rest leer je vanzelf als je in de winkel staat. De sfeer is ontspannen. En mocht je iets niet weten: je staat altijd samen in de winkel.” 'We streven ernaar om de leukste cadeauwinkel van Wageningen te zijn' Zelf steekt Jenny de handen graag uit de mouwen. Met een hoop vaste klanten is er genoeg aanloop. In de lockdown hebben zij hard aan de winkel gewerkt om deze op te knappen. Zo is bijvoorbeeld de kassa verplaatst, waardoor er meer ruimte is. Ook is de vloer opgeknapt. Zodat de winkel er weer als nieuw uitziet. Nieuwe vrijwilligers zijn heel welkom. Iedereen kan het werk doen. Verkoop je graag originele cadeaus met fijne collega’s, neem dan contact op met de Wereldwinkel of het Vrijwilligers Centrum. Het is immers ‘de (h)eerlijkste cadeauwinkel van Wageningen’, aldus Jenny. Ga hier naar de vacature: https://www.vcwageningen.nl/o/Wereldwinkel-De-Uitbuyt-Wageningen/vacatures/Medewerker-Wereldwinkel/37807

Jan Bakker is sinds 2013 voorzitter bij Stichting Viervlakvlinder. Deze stichting regelt het beheer van Sporthal De Vlinder. Hij is al een tijdje met pensioen. Maar stil zitten is niets voor hem. Bakker: “Het besturen zit in mijn bloed. Ook in mijn genen volgens mij. Het contact met de mensen blijft mij boeien. Dat blijft kriebelen. Wat mij scherp houdt zijn de relaties met o.a. de leden van B & W en ambtenaren van de gemeente Wageningen, het Pantarijn, de sportverenigingen en bedrijven. Soms moet je ook wel eens optreden, of de mouwen opstropen. Ik doe het met plezier, maar na negen jaar is het mooi geweest.” Het bestuur is dan op zoek naar een nieuwe voorzitter. Overdag geven verschillende scholen hun gymlessen in de sporthal. ’s Avonds trainen de vier hoofdgebruikers in De Vlinder. Dit zijn de turnvereniging Impuls, badmintonvereniging De Kantjils, en de twee volleybalverenigingen Scylla en Invicta. Bakker noemt deze ‘de vier bloedgroepen’. De stichting heeft als doel de sportbeoefening te stimuleren, gebruikers van de sporthal te ondersteunen en regelt de huurovereenkomsten. Daarnaast zijn er ook nog de zogenaamde “vlinderuren”. Hiermee kunnen de sportverenigingen ook wat verdienen. Dit doen zij door toezicht houden, schoonmaken en bardiensten draaien. "H et is goed als er weer nieuw bloed gaat stromen in de stichting. " “Momenteel zijn we nog met drie bestuursleden. Sinds twee jaar zitten we zonder opvolger. En de toko moet blijven draaien. Daarom ben ik nog iets langer aangebleven. De sfeer binnen het bestuur is goed. Het boeit en het bruist. Elke keer is het weer anders. Je hebt veel contacten met iedereen rondom de sporthal. En die contacten zijn ook erg goed”, zegt Bakker met een lach. Bakker is er zo’n vijf uur per week mee bezig. De stichting zoekt iemand die gestructureerd werk, goed kan samenwerken en oplossingsgericht is. “Het sociale aspect van beweging is heel belangrijk. Voor jezelf en voor de samenleving. Hopelijk komen er dan ook weer betere tijden aan voor de sporters. Daarnaast is het goed als er weer nieuw bloed gaat stromen in de stichting. Ik kan eerst nog een nieuwe voorzitter inwerken. Als iemand gelijk wil beginnen, mag dat natuurlijk ook”, besluit Bakker. Ga hier naar de vacature https://www.vcwageningen.nl/o/Stichting-ViervlakVlinder/vacatures/Voorzitter/38090

Alzheimer Café Wageningen zoekt vrijwilligers

“Elke dag beginnen we met koffie drinken. Dan hebben we rustig de tijd om naar elkaars verhalen te luisteren “, vertelt Adriaan Bosker, vrijwilliger bij het Odensehuis. Dit is een ontmoetingsplek voor mensen met geheugenverlies of beginnende dementie op de Wageningse Berg. “Als ik om mij heen kijk, zie ik zowel mannen als vrouwen. Maar op sommige dagen is geen van de vrijwilligers, behalve ikzelf, man.” Daar moet verandering in komen, vindt Adriaan. Bevlogen vertelt Adriaan waarom ook mannen dit soort vrijwilligerswerk goed past. Adriaan: “Het verrijkt juist jezelf, en daarmee help je een ander. Ik wist ook niet dat ik deze gave had. Je kunt je verstand uit zetten. Het gevoel staat vooraan. Wat wij doen, is het welzijn verbeteren. Denk aan wandelen, schilderen of een potje dammen. Als we bijvoorbeeld gaan wandelen in de stad, kom je er achter hoeveel de deelnemers te vertellen hebben. Ze weten nog zo ontzettend veel. Op andere dagen komt er een pianist langs en zingen we met z’n alle meezingers. De deelnemers kunnen vaak meer dan ze zelf denken. We kijken naar wat iemand kan. Samen, met de hele groep, maken we elkaar beter.” ‘De man leert ontzettend veel als hij uit zijn comfort-zone komt’  Adriaan werkt twee hele dagen per week in het Odensehuis. Hij is ooit begonnen als geschiedenisleraar. Daarna heeft hij het helpen van mensen nooit meer losgelaten. Bij vrijwilligersorganisaties kreeg hij vaak taken zoals de administratie of rapportages. Liever is hij bezig met de mensen echt te helpen. “Voor de mannen kan het fijn zijn als er ook mannelijke vrijwilligers zijn. Bijvoorbeeld als ze hun ei kwijt willen. In het Odensehuis hangt een hele open sfeer. Iedereen vertelt elkaar alles en helpt elkaar.” Volgens Adriaan is het belangrijk dat mannen beseffen dat ze wat te bieden hebben in dit werk. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor het Odensehuis. Dat geldt voor alle organisaties op dit terrein. De welzijnssector kan een hoop mannen gebruiken. Het daagt je uit en laat je over jezelf nadenken. Sta jij open voor een uitdaging buiten de gebaande paden? Er is nog genoeg werk te verzetten!

Reza vertelt over zijn vrijwilligerswerk bij Sportbuurtwerk.

Suzanne help kinderen op een leuke manier met gezonde leefstijl.

Marina vertelt wat zij als vrijwilliger in de terminale thuiszorg doet